زهرا گودرزی
آرزو گودرزی

بازی مانند محرکی است که بر رشد شناختی، عاطفی، اجتماعی و فیزیکی کودک تاثیر بسزایی می نهد. کودک ازطریق بازی احساسات خود را بروز می دهد، استعدادهایش را شکوفا می سازد، کنترل بموقع اعمال و حرکات رامی آموزد، برای زندگی برنامه ریزی می کند و چیزهای تازه ای می آموزد، بر تجربیاتش می افزاید، پاسخکنجکاوی ها و پرسش هایش را می یابد، حواسش را تقویت می کند و انرژی ذخیره شده اش را در جهتمطلوب به مصرف می رساند. بازی راه را برای دوستی و مراوده میان کودکان همسال می گشاید و کودک کم کمخود را عضوی از یک جمع احساس می کند و به ارزیابی منصفانه رفتار و کردار خویش و همبازی هایشمی پردازد. در حین بازی، شخصیت کودک به سوی اتحاد و همکاری با همبازی ها شکل می گیرد و او را بهمشارکت داشتن، کمک کردن، پیش قدم شدن در شروع ارتباطات سوق می دهد که این امر یعنی حرکت درجهت رشد مهارت اجتماعی.بنابراین می توان گفت بازی به عنوان یکی از روش های مهم برای یادگیری بهشمار می آید و به کودکان یاد می دهد چگونه خود را برای روبه رو شدن و غلبه بر مشکلات آینده و حل آن هاکمک کنند. کودکان از طریق بازی با جهان اطراف آشنایی پیدا می کنند و بین واقعیت و تخیل تفاوت قایل میشوند و توانایی های خود را به خوبی درک می کنند.

بازی، رشد اجتماعی، مهارت اجتماعی، توانایی