زهرا کیانی - استاد گروه تربیت بدنی دانشکده فنی و حرفه ای انقلاب اسلامی ،خراسان شمالی،بجنورد، ایران
وجیهه یزدانی - استاد گروه تربیت بدنی دانشکده فنی و حرفه ای انقلاب اسلامی ،خراسان شمالی،بجنورد، ایران
معصومه ناوشکی - دانشجوی کاردانی ،دانشکده فنی حرفه ای انقلاب اسلامی ،خراسان شمالی،بجنورد،ایران
مبینا ارفعی ثانی - دانشجوی کاردانی ،دانشکده فنی حرفه ای انقلاب اسلامی ،خراسان شمالی،بجنورد،ایران
حنانه مهرابی - دانشجوی کاردانی ،دانشکده فنی حرفه ای انقلاب اسلامی ،خراسان شمالی،بجنورد،ایران

با توجه به روند به رشد ورزش در جامعه و همچنین تشویق به ورزش به عنوان یک زمینه بسیار مناسب برای رشد و تکامل اجتماعی کودک و نوجوان، سن شروع ورزش و نوع ورزش یکی از سوالات مکرر خانواده ها از پزشکان می باشد. این سوال یکی از مسایل مورد اختلاف گروه پزشکی و جامعه ورزشی می باشدمطالعات متعدد نشان داده است پرداختن زود هنگام به فعالیتهای حرفه ای باعث عدم موفقیت کودک در تداوم فعالیت ورزشی می باشد. این عدم موفقیت به علت آسیبهای زود هنگام، عدم تحمل استرسهای ناشی از فعالیت ورزشی و مسابقات و در مجموع کوتاه شدن عمر ورزشی فرد به علت خروج اجباری (ناشی از آسیب) و یا خروج اختیاری (ناشی از عدم تمایل کودک ونوجوانان برای ادامه فعالیت ورزشی و یا عدم کسب موفقیتهای مورد انتظار در میادین ورزشی) می شود. لذا پرداختن حرفه ای به ورزش در کودکان ونوجوانان تا سن ۱۴ سالگی توصیه نمیشود. زودترین سن برای شروع ورزش سن ۶-۷ سالگی می باشد و قبل از آن باید فعالیتهای فیزیکی کودک جنبه بازی داشته باشد و القا کننده مفهوم ورزش نباشد. پس از این سن نیز فعالیت ورزشی نباید به یک رشته خاص محدود شود و باید دارای تنوع مناسب از کلیه فعالیتهای ورزشی مناسب برای سن و خصوصا ورزشهای پایه را شامل شود.در سالهای اول شروع ورزش فعالیت تخصصی باید تنها%۳۰-۴۰ کل زمان فعالیت ورزشی را تشکیل دهد و بتدریج این میزان افزایش می یابد به گونه ایکه در سنین ۱۴-۱۵ سالگی %۵۰ فعالیت ورزش برای فعالیت تخصصی در نظر گرفته می شود و درنهایت نیز در سنین جوانی و ورزش بزرگسالان باید همواره %۲۰ فعالیتهای ورزشی غیر اختصاصی و فعالیتهای عمومی و پایه ورزشی باشد. از دیگر نکات مهم در زمینه ورزش کودکان و نوجونان شرکت کودک در ورزشهای گروهی و در گروه متناسب با کودک از لحاظ سن، جنس و جثه بدنی بصورت توام می باشد.

ورزش .تمرین.پرورش. خستگی