بیان کریمی - استادیار گروه علوم تربیتی، دانشگاه کردستان، ایران.

مقاله حاضر تلاش کرده است تا از طریق مواجهه اندیشه هانا آرنت و میشل فوکو به بازاندیشی و بازنگری رادیکال و ریشه ­ای از مفاهیم قدرت، مقاومت و سوبژکتیویته بپردازد.  در وهله نخست ممکن است تصور شود که اندیشه این دو متفکر بنا بر مبانی فلسفی و نظری متفاوتی که دارند، نه همسو با یکدیگر، بلکه در تقابل باشند و از همین منظر احتمال هرگونه گفتگو غیرممکن فرض شود؛ اما مدعای اصلی مقاله رهیافتی غیر از این است و بر همین اساس نه تنها زمینه ها و مبانی مشترکی در ساخت­ گشایی قدرت و به تبع آن بازاندیشی مفاهیم سوبژکتیویته و عاملیت انسانی در اندیشه این دو متفکر وجود دارد، بلکه باید برخی از نتایج مهم آرای سیاسی آن­ها را همسو و مکمل هم دانست که نه تنها به تعمیق و توسعه اندیشه یکدیگر، بلکه به خلق رویکردهای جدیدی در عرصه سیاست یاری می رسانند. بدین­ ترتیب، پرسش ­­های راهبر نوشتار حاضر عبارتند از: ساخت­ گشایی از قدرت در اندیشه آرنت و فوکو چه عاملیت و کارگزاری به سوژه معاصر خواهد بخشید؟ چگونه قدرت به جولانگاه مقاومت بدل و هم زمان امکان­ های نوینی به سوی سوژه گشوده می­ شود؟ یافته اصلی نوشتار حاضر این است که قدرت در اندیشه متفکران مذکور برخلاف خوانش ­های سنتی و مدرن، مفهومی مثبت، خلاق و مولد است و بر پایه همین مفروضات در بطن خود مقاومت و شیوه ­های جدیدی از مبارزه و ایستادگی را برای سوژه به همراه دارد. اگرچه باید انتظار داشت که به دلیل تفوق امر سیاسی یا امر اجتماعی در اندیشه این دو، تفسیرشان از مقاومت، عاملیت و حتی قدرت متفاوت از یکدیگر باشد.

آرنت, فوکو, قدرت, سوبژکتیویته, عاملیت انسانی, مقاومت