سیدمجید رفیعی - گروه روانشناسی دانشگاه تبریز
منصور بیرامی - گروه روانشناسی دانشگاه تبریز
حسن عشایری - دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران
تورج هاشمی - گروه روانشناسی دانشگاه تبریز
پریچهر احمدی - نورولوژیست و مدرس علوم اعصاب

زمینه و هدف: هدف از این پژوهش، بررسی رابطه­ی تقلید حرکتی غیرگفتاری با طول گفته کودکان اوتیستیک و تاثیر تمرینات تقلید حرکتی غیرگفتاری بر افزایش طول گفته, در این کودکان است. روش بررسی: در مرحله­ی نخست این مطالعه، که به روش مقایسه­ای صورت پذیرفت ۲۲ کودک اوتیستیک و ۳۰ کودک سالم شرکت داشتند و مطالعه بر روی نمونه­های در دسترس انجام شد. در این مرحله، طول گفته دو گروه، مورد سنجش و مقایسه قرار گرفت. در مرحله­ی دوم که مطالعه به­صورت تجربی و مداخله­ای صورت پذیرفت، کودکان اوتیستیک به­طور تصادفی به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. سپس کودکان گروه آزمایشی، به مدت ۶۰ روز، روزانه یک ساعت تحت تمرین تقلید غیرگفتاری قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخله، طول گفته در دو گروه با استفاده از آزمون توصیف تصاویر سنجیده شد. در تحلیل داده­ها از آزمون تی مستقل، رگرسیون و تحلیل کوواریانس بهره گرفته شد. یافته­ها: تفاوت معناداری در طول گفته کودکان سالم و اوتیستیک دیده شد P<۰/۰۱)). همچنین یافته­ها حاکی است بین طول گفته و توانایی تقلید کلامی در کودکان اوتیستیک مورد مطالعه، همبستگی مثبت وجود دارد (۸۸۴/۰r=). به­علاوه، داده­ها حاکی از وجود تفاوت معنادار بین طول گفته دو گروه آزمایشی و کنترل پس از انجام مداخله می­باشد (p< ۰/۰۱). نتیجه­گیری: در کودکان اوتیستیک بین طول گفته و تقلید حرکتی غیرگفتاری همبستگی مثبت و قوی وجود دارد و انجام تمرینات تقلید حرکتی غیرگفتاری، به افزایش طول گفته در این کودکان منجر می­گردد.

اوتیسم, تقلید, طول گفته, گفتار, نورون های آینه-ای