محمد هادی اربابی - دانشجوی دکتری رشته زبان شناسی همگانی دانشگاه آزاد اسلامی زاهدان، ایران
فاطمه صفائی مجد - لیسانس علوم تربیتی، گرایش مدیریت آموزشی، دانشگاه پیام نور زاهدان، ایران

نهج البلاغه دریای بی پایانی است که از کلام گهربار مولا امیرالمومنین علی (ع) که در آن از رهگذر خطبه های سیاسی، اخلاقی، اجتماعی، تربیتی و. . . ما را دعوت می کند تا به تفکر در شگفتی های آفرینش آسمان ها، زمین، انسان و حیوانات بپردازیم. برای نمونه از ما می خواهند در مورچه بنگریم یا به شگفتی های طاووس یا خفاش توجه کنیم. ما به پیروی از دعوت آن حضرت می خواهیم در حد توان خود به بررسی مواردی در این رابطه جایگاه بحث از شگفتی های آفرینش در نهج البلاغه از نکات مهم کلام امام (ع) در نهج البلاغه اشاره به شگفتی های آفرینش موجودات عالم است که شاید بتوان گفت امام (ع) با بیان آن ها در واقع از شیوه ی تمثیل برای هم مطالب مهمی مانند بحث خداشناسی استفاده نموده اند چرا که در همه ی این ها حضرت برای درک ساده تر مطالب این تمثیلات را به کار برده اند. می توان گفت جایگاه اصلی استفاده امام (ع) از بیان شگفتی های آفرینش کمک به فهم مطالب به وسیله ی مخاطبان آن حضرت، که همه ی اقشار جامعه بوده اند، می باشد. یکی از نمونه های هنرمندی در اندیشه و بیان و قلم، قدرت «تمثیل» است. در اصطلاح ادبی، تمثیل آن است که برای تفهیم بهتر موضوعات و مباحث عقلی و فلسفی و حتی اعتقادی و ا خلاقی، از مثال های محسوس و ملموس استفاده شود تا آن نکته ی معقول، به کمک یکمثال محسوس بهتر فهمیده شود.

شگفتی های آفرینش، خلقت، کلام نهج البلاغه.