مونیکا سعیدی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی.دانشگاه آزاد اسلامی ارومیه

تحقیق حاضر با هدف بررسی بخشی گروه درمانی به روش فعال سازی رفتاری بر افسردگی و کیفیت زندگی مردانوابسته به مواد انجام شد و نتایج نشان داد گروه درمانی به روش فعال سازی رفتاری توانسته نمرات افسردگی را کاهشو باعث بهبود کیفیت زندگی مردان وابسته به مواد شود. این نتیجه همخوان با نتایج نادریان (۱۳۹۰)، جلیلی(۱۳۸۵)، فارتان (۲۰۱۳)، دالاهام (۲۰۱۲) است. در تبیین نتایج میتوان گفت ، مداخله فعال سازی رفتاری درمردان مبتلا به سو مصرف مواد سبب افزایش تعاملات فردی و اجتماعی با اعضا خانواده خود و پرسنل درمان شد وسبب گردید این بیماران تعاملات بیشتری با محیط خود برقرار سازند و در روند درمان با تقویت های کلامی مثبت وامیدواری این بیماران، فشارهای روانی کمتری درباره بیماری خود ادراک کنند و احساساتی چون خشم و ناامیدی دراین افراد کاهش یابد. درمان فعال سازی رفتاری به شکل گروهی به دلیل اینکه گروهی اجرا گردید و مردان مبتلا بهسو مصرف مواد در گروه تجربه مشکلات تنش های ناشی از اضطراب بصورت مشترک ادراک نمودند، سبب شد تا باآموزش استفاده از راهبرد مقابله مناسب، اضطراب، اجتناب و پریشانی و ترس از ارزیابی منفی در این مردان کاهش یابدو در مقابل بیماران دچار اضطراب و افسردگی کمتری شوند و قدرت نگرش واقع بینانه و برقراری ارتباط متقابل بادیگران آن ها افزایش یابد و همچنین احساس تنش یا ناتوانی در تنش زدایی، ناآرامی و بیقراری، گریز از ارتباطاتمعمول و دل مشغولی های مفرط آن ها کاهش یابد.

اثر بخشی، درمان، معتادان