انسیه السادات علوی - گروه مهندسی پلیمر، دانشکده شیمی و مهندسی شیمی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی صنعتی و فناوری پیشرفته، کرمان، ایران
سینا مدیری - گروه مهندسی پلیمر، دانشکده شیمی و مهندسی شیمی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی صنعتی و فناوری پیشرفته، کرمان، ایران
محبوب صفاری - گروه محیط زیست، پژوهشگاه علوم و تکنولوژی پیشرفته و علوم محیطی، دانشگاه تحصیلات تکمیلی صنعتی و فناوری پیشرفته، کرمان، ایران
حسین یاری - گروه پوشش های سطح و خوردگی، پژوهشگاه رنگ، تهران، ایران

در سال های اخیر، تحقیقات در خصوص استفاده گسترده از پلیمر های زیست تخریب پذیر، از جمله سدیم آلژینات (SA)، در حذف آلاینده های منابع آبی، رشد محسوسی نشان داده است. مطالعه حاضر به منظور ارزیابی کارایی هیدروژل های SA کراس لینک شده با کلرید فریک، بر بهینه سازی حذف نیکل از محلول های آبی، متاثر از فاکتورهای مختلف (غلظت اولیه نیکل، pH محلول، میزان جاذب و زمان تماس)، با استفاده از روش سطح پاسخ (مدل باکس-بنکن)، انجام گرفت. بر اساس نتایج آنالیز های FTIR و SEM، هیدروژل های فعال شده SA دارای گروه های عامل هیدروکسیل و کربوکسیل بوده و مورفولوژی سطح آن ها به صورت غیر مسطح و برجسته بود. با توجه به نتایج به دست آمده، حداقل و حداکثر حذف نیکل در شرایط مختلف آزمایش به ترتیب ۳۹/۵۳ و ۴۳/۸۵ درصد بود، که با افزایش غلظت اولیه نیکل، حذف نیکل روند کاهشی داشت، در حالی که با افزایش مقادیر متغیرهای زمان تماس، pH محلول و میزان سطوح جاذب کاربردی، حذف نیکل روند افزایشی را نشان داد. ارزیابی برازش داده های حاصل از حذف نیکل با مدل باکس-بنکن در حضور SA، نشان از پیش بینی دقیق این مدل در بهینه سازی حذف نیکل از محلول های آبی داشت. به طور کلی، نتایج مطالعه حاضر نشان داد، SA توانایی مناسبی از حذف نیکل در محلول های آبی را دارا می باشد، هرچند که در مطالعات آتی، بررسی، مقایسه و تلفیق سایر روش های فعال سازی از جمله فعال سازی فیزیکی (ترکیب با مواد غیرآلی) و شیمیایی ( پیوندزنی سطحی) بر پلیمر SA، می تواند در بهبود کارایی راندمان حذف عناصر سنگین توسط این پلیمر، موثر باشد.

پلیمر, جذب سطحی, عناصر سنگین, روش سطح پاسخ, محلول های آبی