زهره ارجمندی - دانشگاه یزد
محمد امین اسدی زارچ - دانشگاه یزد
سید زین العابدین حسینی - دانشگاه یزد
محمدرضا اختصاصی - دانشگاه یزد

در این تحقیق برای محاسبه خشکسالی از شاخص RDI که بر اساس بارش (ورودی سیستم) و تبخیر و تعرق پتانسیل (خروجی) است، استفاده شد. برای پیش بینی خشکسالی از شبیه سازی های مدل های جهانی اقلیم استفاده شد. دوره ۱۹۶۱ تا ۲۰۰۵ به عنوان دوره پایه انتخاب و داده های مربوط به این دوره وارد مدل ریزمقیاس نمایی شد. دوره ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸ به عنوان دوره پیش بینی انتخاب شد. در نهایت، پیش بینی های مدل مورد استفاده برای دوره ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸ با خشکسالی های مشاهداتی در این دوره مورد مقایسه قرار گرفت. تبخیر و تعرق پتانسیل بر اساس روش فائو-پنمن-مانتیث محاسبه شد. برای پیش بینی خشکسالی، مدل CanESM۲ بر اساس سناریو انتشار RCP۸.۵ برای داده های ماهانه بارش، دمای حداقل، دمای حداکثر، دمای میانگین، ساعت آفتابی، سرعت باد و رطوبت نسبی استفاده شد. با استفاده از مدل ریز مقیاس نمایی SDSM، خروجی های مذکور برای دوره ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸ ریزمقیاس شدند. در نهایت خطاهای احتمالی در داده های بارش با استفاده از روش اصلاح خطای خطی (Linear Scaling) اصلاح شد. نتایج نشان داد استفاده از مدل اصلاح خطا به میزان قابل قبولی دقت خروجی های مدل CanESM۲ را افزایش می دهد. مقایسه خشکسالی های واقعی ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۸ با مقادیر پیش بینی شده توسط مدل مورد استفاده در سه مقیاس زمانی ۱، ۳ و ۶ ماهه نشان داد در پیش بینی بلندمدت خشکسالی، پیش بینی های GCM دارای همبستگی نسبتا قابل قبولی به خصوص در مقیاس­های زمانی ۳ و ۶ ماهه با داده های واقعی است.

خشکسالی, فائو-پنمن-مانتیث, مدل های جهانی اقلیم, RDI, SDSM, CANESM۲, RCP۸.۵