سید نقی موسوی

در رویکرد فقهی به تربیت، بایدها و نبایدهای فقهی مربوط به رفتارهای نیروهای انسانی فعال در عرصه تربیت (اعم از مربیان و متربیان) تعیین می شود. شناخت پیشینه این رویکرد و گردآوری سابقه پژوهشی آن در میان منابع شیعی و اهل سنت، ضمن دوچندان کردن اهمیت و ضرورت آن، قدمت این اندیشه را نشان خواهد داد و فرصتی برای شناختن فرصت ها و کاستی های این رویکرد را به ارمغان می آورد تا در سامان بخشی به این رویکرد و طراحی و تاسیس دانش «فقه تربیتی» مدنظر قرار گیرد. پژوهش حاضر در چهار محور تنظیم شده است: محور اول به بیان مسئله و مقدمات بحث پرداخته است؛ محور دوم، رویکرد فقیهان اهل سنت به تربیت را بازشناسی نموده؛ محور سوم، این رویکرد را در آثار شیعی بررسی کرده است. چهارمین محور، «تحلیل و جمع بندی» از این پیشینه شناسی است و «فقه تربیتی» به عنوان دانشی نو، با قرائت شیعی و عقل گرا در قرن حاضر را مکلف به تبیین و ترسیم مبادی تصوری و تصدیقی و تنقیح روش شناسی و قلمرو مطالعاتی خود دانسته است.

تربیت اسلامی, فقه تربیتی, رویکرد فقهی به تربیت, پیشینه فقه تربیتی