محمودرضا ثقفی - گروه معماری،دانشگاه هنر اصفهان،اصفهان،ایران

امروزه توجه روز افزونی به رویکرد ساختارگرا در یادگیری و یاددهی به منظور پاسخ گویی به تغییرات و چالش­های پیش روی آموزش عالی وجود دارد. رویکردی که به طور خاص متناسب با آموزش معماری و شیوه یاددهی۱ کارگاه طراحی است. در حالی­که کارگاه­های طراحی، محیط آموزشی ایده­الی برای رشته­های مبتنی بر حل مساله۲ هستند، تعداد کمی تحقیق کیفی جامع درباره آنها انجام شده است. این پژوهش با اتخاذ رویکردی جامع و کیفی و کاربرد روش نظریه زمینه­گرا۳ به این نیاز پاسخ می­دهد. هدف پژوهش، کنکاش در یافتن مزایا و محدودیت­های هر یک از کارگاه­های آموزش طراحی حضوری۴ و مجازی۵ است تا به ترکیب بهینه یک محیط مرکب۶ به منظور ایجاد حداکثر زمینه یادگیری، دست یابد. نتیجه اصلی یک مدل مرکب چند بعدی جامع است، که انعطاف پذیری لازم را برای انطباق با محیط­های مختلف و تسهیل یادگیری ساختارگرا۷ از طریق خود- تعیینی۸، خود- تدبیری۹، و شخصی سازی محیط یادگیری دارد. این مدل مرکب در ترم بهار ۱۳۹۲ در کارگاه طراحی معماری ۳ دانشگاه هنر اصفهان تست شد. نگارنده به عنوان مشاهده­گر فعال در کلیه جلسات حضور داشت و دانشجویان در انتهای ترم به بیان مزایا و محدودیت­های این مدل در قالب مباحثه گروهی پرداختند. دسترسی تمام وقت به کارگاه تحت وب و آرشیو فرآیند طراحی از مزایا، و مشکلات فنی اینترنتی و مشارکت مجازی محدود مهمترین محدودیت­های این تجربه بودند.

محیط یادگیری مرکب, آموزش مجازی, آموزش حضوری, یادگیری تحت وب, آموزش معماری