داود جمینی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشکده جغرافیا، دانشگاه اصفهان،اصفهان،ایران
مسعود سجادی - گروه برنامه ریزی شهری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علوم و تحقیقات تهران،تهران،ایران
زینب شهبازی - دانشکده جغرافیا، دانشگاه اصفهان،اصفهان،ایران
ایمان امرایی - دانشکده جغرافیا، دانشگاه اصفهان،اصفهان،ایران

هدف از پژوهش حاضر که از نوع توصیفی تحلیلی بوده، بررسی و سنجش سطح توسعه­یافتگی و تبیین شکاف بین شهرستان­های استان اصفهان به لحاظ برخورداری از شاخص­های آموزشی است. اطلاعات از نوع کتابخانه­ای و با تکیه اصلی بر مستندات مرکز آمار کشور است. جهت رسیدن به اهداف پژوهش، ۳۳ شاخص موثر آموزشی با استفاده از ترکیب تکنیک­های TOPSIS، تحلیل خوشه­ای و GIS مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج پژوهش علی­رغم نشان دادن شکاف و نابرابری شهرستان­های استان اصفهان در برخورداری از شاخص­های آموزشی، حاکی از این بود که سه شهرستان تیران و کرون، خوانسار و گلپایگان به ترتیب با ضریب اولویت ۵۶۶/۰، ۵۶۴/۰ و ۵۴۶/۰ بالاترین رتبه­ها و سه شهرستان نطنز، برخوار و فلاورجان به ترتیب با ضریب اولویت ۱۳۴/۰، ۱۲۰/۰ و ۱۰۴/۰، پایین­ترین رتبه­ها را به خود اختصاص داده­اند. همچنین، نتایج نشان داد فضای توسعه غالب بر استان اصفهان به لحاظ برخورداری از شاخص­های آموزشی سطح توسعه محروم است، زیرا که حدود ۵۷ درصد شهرستان­های استان در سطح محروم، حدود ۱۷ درصد در سطح بسیار برخوردار و برخوردار و ۲۶ درصد شهرستان­ها در سطح متوسط واقع شده است.

توسعه یافتگی, شاخص های آموزشی, توزیع فضایی, استان اصفهان