طارق یاراحمدی - دانش اموخته ارشناسی ارشد آموزش زبان عربی دانشگاه تربیت مدرس

ملا احمد مدرس پاوه از افاضل و علمای بزرگ اهلسنت دیار پاوه اواخر قرن ۱۳ و اوایل قرن چهاردهم هجری بوده است. وی عریضهای را برای محمدحسین خان امیرتومان حاکم وقت کرمانشاه مینویسد و در آن خواهان منع سب صحابه پیامبر و نسبت دادن افک به زنان پیامبر و برخی از مراسمات نامتعارف توس برخی از شیعیان میشود. شیخ محمد حائری تهرانی مدرس مقیم کرمانشاه در آن دوران، نیز جوابیهای برای عریضه ملا احمد مدرس پاوه در قالب رسالهای تحت عنوان "رافع البغض والعداوه فی جواب مدرس پاوه" مینویسد. رساله مذکور که هنوز چاپ نگردیده و هفت نسخه خطی از آن در کتابخانه های مختلف ایران و عراق وجود دارد، مشتمل است بر یک مقدمه، سه فصل و یک خاتمه. اهمیت این رساله در آن است که مولف، عریضه مدرس پاوه را در بخش مقدمه عینا ذکر نموده، و در سه فصل اصلی رساله خویش، سعی نموده دیدگاه و آرای خود را بر اساس رعایت ادب و احترام به طرف مقابل بیان نماید و حتی المقدور از توهین و بدگویی احتراز نماید، ایشان ضمن نام بردن از بزرگان اهلسنت به همان طریقی که خود اهلسنت نام میبرند، دیدگاه های منعطفی در جهت وحدت و همگرایی بیشتر، در خصوص برخی از مسائل مورد اختلاف فریقین ابراز داشته است. ما در این پژوهش برآنیم با روش توصیفی تحلیلی ضمن معرفی این دو عالم بزرگ و بیان آرای آنان، رساله خطی مذکور و نسخه های موجود از آن در کتابخانه های مختلف را معرفی نماییم.

ملا احمد مدرس پاوه، شیخ محمد حائری تهرانی، رافع البغض والعداوه، مدرس پاوه.