زن در شعر : نشان زن در آثار سهراب سپهری و ژرارد دو نروال

در بسیاری از متون ادبی، شعری و حتی برخی از زندگی نامه ها به حضور پر رنگ زن بر می خوریم. زن به عنوان الهام بخش و مایه ی آرامش جان شاعر و پناهگاهی برای روح دردمند و خسته ی شاعر در نظر گرفته می شود. این موجود زیبا، بارها از سوی بسیاری شاعران مورد ستایش قرار گرفته است. در برخی نوشته ها، وی را در لباس معشوقه ای می یابیم که جان شاعر را بارور می کند. در جایی دیگر، همچون مادری تجلی می کند که شاعر را به دوران کودکی و دلتنگی هایش برای مادر باز می گرداند و دست آخر ممکن است مایه ی آتش افروزی و پسرکشی شود : مانند داستان سیاوش و سودابه. به همین ترتیب ، این حضور در شکل های متفاوتی در شعر دو شاعر بزرگ، یکی از شرق و دیگری از مغرب زمین، آشکار می شود : سهراب سپهری و ژرارد دو نروال. نروال متعلق به جنبش رمانتیک قرن نوزدهم فرانسه است. برخی وی و شعرش را رمانتیک ترین در فرانسه می نامند چرا که نگاه او به جهان پیرامونش، نگاهی است احساسی. در چند اثر برجسته ی وی به حضور زن پی می بریم. حضوری که در شعر نروال به بُعد جسمانی آن بیشتر توجه شده است. در دیگر سو، سهراب را داریم که وارث آب و خرد و روشنی است. سهرابی که بن مایه های شعرش متاثر از عرفان شرقی و به خصوص عرفان بودایی است. در شعر سهراب با مضامینی مواجهیم که از قلب عرفان بیرون می تراود. بدین ترتیب، زن نیز که موجودی است زیبا و فریبا، در شعر وی مفهومی دیگر دارد. در این نوشتار، سعی بر آن است که دو دیدگاه و دو برداشت متفاوت از حضور زن در شعر این دو شاعر بزرگ مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

زن , عرفان شرقی , رمانتیسم , شعر فرانسه , شعر نو , سپهری , نروال