سحر جعفری - دانشجوی کارشناسی ارشد گرافیک، موسسه آموزش عالی آپادانا، شیراز، ایران

عرفان (شهود) و عکاسی با هم یگانگی هایی دارند، که ما را قادر می سازد آنها را هم تراز با هم مقایسه کنیم. هنرمند عکاس، آنگاه که با تکیه بر قدرت مکاشفه و ادراک شهودی خود حقایق هستی را درمی یابد و در لحظه قطعی، آن جلوه از جمال حق را که بر او آشکار شده، بر صفحه حساس فیلم ثبت می کند، در هیبت عارفی است که دریافت های آنی و الهامات خود از ذات حق تعالی را به زبان تمثیل به نظم و نثر بیان می کند. در همین راستا این مقاله که به روش تحلیلی_توصیفی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای انجام شده، در پی آن است تا با رویکردی عرفانی به مقوله عکاسی، به واکاوی نقاط مشترک در دو حوزه عرفان و هنر عکاسی بپردازد تا با تبیین این ریشه های مشترک، راه گشای هنرمند عکاس در بهره وری از سازوکار شهود عارفانه در بستر آفرینش آثار هنری او باشد.

شهود، عرفان، هنر، عکاسی