زهرا حسین زاده - کارشناسی روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی تبریز
مهدی حسین زاده - دانشجوی کارشناسی آموزگاری ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان تبریز
رکسانا کرمانی زاده - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد تبریز
مهسا انگار - کارشناسی ارشد برنامه ریزی آموزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری

مهارت های زندگی را می توان مجموعه ای از توانایی ها که زمینه سازگاری و رفتار مثبت و مفید را فراهم می آورند دانست. این توانایی ها فرد را قادر می سازد مسئولیت نقش اجتماعی خود را بپذیرد و بدون لطمه زدن به خود و دیگران با خواسته ها و انتظارات و مشکلات روزانه به ویژه در روابط بین فردی به شکل موثر روبرو شوند. با این توصیف مهارت هایی که به مهارت های زندگی موسوم هستند بی شمارند و ماهیت و تعاریف آنها نسبت به فرهنگ ها و موقعیت ها تغییر می یابد.[۵] امروزه علی رغم تغییرات عمیق فرهنگی و تغییر در شیوه های زندگی، بسیاری از افراد در رویارویی با چالش های زندگی فاقد توانایی لازم و اساسی هستند و همین امر آنها را در برخورد با مسائل و دشواری های زندگی روزمره و مقتضیات آن آسیب پذیر کرده است. برای رویارویی با این مشکلات دستیابی به توانمندی ها و مهارت های زندگی ضروری است. یادگیری مهارت های زندگی فرد را بر رویارویی و مواجهه موثر با چالش ها و نیز غلبه بر تنش ها و مشکلات پیش رو در زندگی آماده می کند. زمانیکه از مهارت صحبت میشود، منظور توانایی انجام یک کار از ابتدا تا انتهای آن است. آموزش مهارتهای زندگی در مدارس و خانه برای کودکان، روابط و تصمیمگیریهای بزرگسالی را تعیین میکند. زیرا تصمیماتی که در دوران نوجوانی گرفته میشوند، بر تنشها و فشارهای پیشرو تاثیر زیادی دارند. اگر فردی در رشتهی مورد علاقهی خود، توانایی و تبحر داشته باشد، نسبت به انجام وظایفش در حیطهی کاری تمایل بیشتری از خود نشان میدهد. همچنین بهتر میتواند با فشارهای ناشی از شغلش کنار بیاید. مهارتهای زندگی باید توسط اولیا از کودکی آموزش و توسط معلمان در مدرسه تقویت شوند.

مهارت های زندگی، مولفه، نظریه های یادگیری، روش های تدریس، زندگی.