نازنین سلطان پور - دانشجوی کارشناسی آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان واحد اروند، آبادان، ایران
محمد مکوندی - مدرس گروه علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان واحد اروند، آبادان، ایران

همه ی کودکان و بزرگ تر ها سطوحی از رفتار پرخاشگرانه را نشان می دهند. پرخاشگری یک نوع رفتاری است که معمولا از خشم و عصبانیت طرف ناشی می شود که می تواند علل مختلفی داشته باشد. پرخاشگری در میان واکنش های هیجانی، به دلیل پیامد های فردی و اجتماعی اش باید مورد توجه قرار گیرد و عوامل موثر بر آن و راه های برطرف کردن و حل این مشکل شناسایی و به کار گرفته شوند. علی رغم بروز برخی رفتار های پرخاشگرانه در سال های اولیه تولد، کودک در طی فرآیند رشد خود فرصت هایی برای یادگیری مهارت های نظارت بر هیجان و رفتار را خواهد داشت که منجر به کنترل خشم و پرخاشگری می شود اما متاسفانه همه ی کودکان در کسب این مهارت ها موفق نمی شوند. دوره ی ابتدایی مناسب ترین زمان برای شناسایی و برطرف کردن مشکل پرخاشگری است که رفتار و مهارت های معلم در شناسایی و کمک به این مسئله بسیار مهم است. دانش آموزان در این سن انعطاف پذیری بیشتری دارند و پرخاشگری در آن ها به طور کامل نهادینه نشده است به همین دلیل ایجاد تغییر در آن ها آسان تر از ایجاد تغییر در سنین بزرگسالی است. پژوهش حاضر به دو صورت کتابخانه ای (مطالعه پژوهش ها و مقالات متشابه) و میدانی (گردآوری داده ها از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته با معلمان) و با روش روایت پژوهی می باشد. هدف اصلی این پژوهش بررسی و حل مشکل پرخاشگری در دانش آموزان ابتدایی است. در این مقاله تجربیات چند معلم با سابقه در مواجهه با دانش آموز پرخاشگر بیان می شود و بر اهمیت نوع رفتار و توان تشخیص و آگاهی معلم از علائم پرخاشگری تاکید می کند و ضمن علت یابی پرخاشگری دانش آموزان اقداماتی برای رفع این مشکل شرح می دهد.

پرخاشگری، مهارت، معلم، دانش آموز، انعطاف پذیری