رقیه عجمی پور - کارشناسی زبان وادبیات فارسی ، دانشگاه تربیت معلم تبریز
زهرا اشرفی - کارشناسی ریاضی ، دانشگاه تبریز
پروین امیدی - کارشناسی ریاضی ، دانشگاه ارومیه

ایران به دنبال دستیابی به آموزش جهانی است، اما منابع مالی محدودیتی برای دولت به وجود آورده است. وزارت توسعه منابع انسانی، مشارکت عمومی-خصوصی را به عنوان جایگزینی برای بهبود دسترسی به آموزش با کیفیت در مدارس و در عین حال تضمین برابری و عدالت اجتماعی، پیشنهاد کرده است. ارزیابی آموزش مدارس چندین مسئله حیاتی مانند افزایش شهریه، آسیب پذیری معلمان به دلیل مشاغل کوتاه مدت با حقوق کمتر و امکانات زیرساختی ضعیف را مطرح می کند. استفاده ناکافی از منابع عمومی و نیاز به مشارکت والدین و جامعه در مدارس، دو مسئله دیگر هستند. قراردادهای مشارکت، یک ایده نوآورانه برای استفاده از منابع خصوصی، افزایش رقابت و کارایی هستند. بسیاری از دولت ها در سراسر جهان، راه های مختلفی را برای مشارکت بخش خصوصی در ارائه آموزش، از جمله کوپن ها، یارانه ها، کمک های مالی، کمک هزینه تحصیلی و قراردادها، جستجو کرده اند. برای اینکه خدمات آموزشی با موفقیت ارائه شود، همه شهروندان شرکت کننده، ارائه دهندگان خدمات و دولت ها باید پاسخگو باشند. این مقاله به دنبال بررسی تجربه جهانی با قراردادهای مشارکتی در آموزش است، وضعیت آموزش مدارس را مورد بحث قرار می دهد و تلاش می کند با استفاده از مدل اخیر پیشنهادی، آینده قراردادهای مشارکتی در بخش آموزش را ارزیابی کند.

مشارکت دولتی و خصوصی، آموزش مدرسه، قرارداد خدمات آموزشی، مشارکت زیرساخت آموزشی