امروزه، مفهوم کیفیت زندگی در ادبیات توسعه پایدار به عنوان شاخص توسعه اجتماعی و فرهنگی جایگاه ویژه ای یافته است. کیفیت زندگی به مثابه درک فرد از وضعیت کنونی خود و ارزیابی مثبت از زندگی و محیط پیرامونی فرد تعریف شده است. هدف اساسی این مقاله، تبیین رابطه بین متغیرهای اجتماعی و فرهنگی و وضعیت کیفیت زندگی شهروندان در جامعه آماری مورد مطالعه است. این مطالعه از نوع پیمایش اجتماعی بوده و داده های تحقیق با استفاده از تکنیک پرسشنامه توام با مصاحبه جمع آوری گردیده است. اعتبار و روایی متغیرهای تحقیق با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ بررسی و مورد تایید قرار گرفته است. جامعه آماری تحقیق شامل کلیه شهروندان ۱۵-۶۵ سال شهر کاشان در سال ۱۳۹۰ می باشند که با استفاده از فرمول نمونه گیری کوکران تعداد ۶۱۰ نفر به عنوان حجم نمونه تعیین و با استفاده از روش نمونه گیری سهمیه ای تصادفی انتخاب و بررسی شده اند. یافته های تحقیق و نتایج فعالیت آماری مربوطه با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، رابطه معنی دار هر یک از متغیرهای میزان دینداری، رضایت از خود، مهار تمایلات اجتماعی، احساس تامین نیازها و رابطه اجتماعی با میزان کیفیت زندگی به ترتیب با ۳۸۸/۰، ۴۸۷/۰، ۲۶۱/۰، ۳۳۴/۰ و ۷۰۹/۰ در سطح اطمینان ۹۹ درصد را مورد تایید قرار داده است. همچنین، نتایج تحلیل رگرسیونی به عمل آمده، میزان تاثیر هریک از متغیرهای فوق بر میزان کیفیت زندگی را به ترتیب به میزان ۱۲/۰، ۳۰/۰، ۱۴/۰-، ۱۶/۰ و ۶۰ درصد نشان داده است.

کیفیت زندگی, رابطه اجتماعی, مهار تمایلات اجتماعی, دینداری, ادغام اجتماعی, توانمندسازی اجتماعی