طاها قیم حسن خانی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی متالورژی و مواد، دانشکدگان فنی دانشگاه تهران، دانشگاه تهران، تهران، ایران، صندوق پستی: ۴۵۶۳-۱۱۱۵۵.
مهرناز قراگوزلو - دانشیار، گروه پژوهشی نانوفناوری رنگ، پژوهشگاه رنگ، تهران، ایران، صندوق پستی: ۶۵۴-۱۶۷۶۵.
سعید رضا الله کرم - استاد، دانشکده مهندسی متالورژی و مواد، دانشکدگان فنی دانشگاه تهران، دانشگاه تهران، تهران، ایران، صندوق پستی: ۴۵۶۳-۱۱۱۵۵.

فعالیت شیمیایی بالای آلیاژهای منیزیم با وجود اینکه به این دسته از فلزات خواص زیست تخریب پذیر بخشیده و همچنین جایگاه مهمی به عنوان آند فدا شونده در مباحث حفاظتی به آنها عطا کرده است اما  سبب شده که از لحاظ مقاومت خوردگی و سایشی نقاط ضعف مهمی داشته باشند و استفاده از آنها در صنعت محدود شود. اما این نقاط ضعف مذکور بیشتر با سطح ماده برهمکنش دارد و با استفاده از اصلاح سطح مناسب می توان بر آن فایق آمد. اکسید شدن پلاسمای الکتروشیمیایی (PEO) یک روش محبوب برای اصلاح سطح آلیاژهای منیزیم است که یک لایه رویین سرامیکی بر سطح آلیاژ ایجاد می کند که همین لایه سرامیکی هم بی نقص نیست. وجود یک ساختار متخلخل در این لایه نقطه ضعف مهم آن است، چرا که مسیر مناسبی برای نفوذ عوامل خورنده به سطح عریان زیرلایه می باشد. یکی از مسائل جذاب برای محققان مقابله با این تخلخل به کمک استفاده از افزودنی های سرامیکی مناسب در الکترولیت، حین انجام فرآیند می باشد. نانوذرات اکسید روی گزینه مناسبی برای این امر می باشد. این نانوذرات چند عملکردی  هستند که در این مقاله تاثیرات آن ها بر خواص خوردگی و همچنین خواص ضدباکتری مورد بررسی قرار می گیرد.

آلیاژهای منیزیم, نانوذرات رنگدانه اکسیدروی, اکسیداسیون پلاسمای الکتروشیمیایی, خوردگی, خواص ضد باکتری