یاسین جعفرزاده - گروه مدیریت برنامه ریزی فرهنگی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات

زمانی که از پایداری شهری صحبت می کنیم شاید اولین واژه ای که به ذهن خطور می کند توسعه پایدار شهر باشد، توسعه ای که یک شهر را از تمامی جوانب مورد بررسی قرار داده و در نهایت منجر به رشد مثبت یک شهر در حوزه های مختلف فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، کالبدی و زیست محیطی می شود. امروزه شهرها به عنوان مصرف کننده و توزیع کننده اصلی کالاها و خدمات، کانون توجه بحث پایداری شده اند. بنابراین به یک مدیریت بهینه، جهت کاهش مشکلات فرهنگی، اجتماعی، خدماتی، ایجاد آرامش و آسایش، ایجاد عدالت به نحو موثر و تقویت روحیه مشارکت شهروندان نیازمندند. در این میان گسترش دائم جمعیت شهری تهران، در ابعاد کمی و کیفی خود نه فقط به الگویی تبدیل شد که تقریبا همه اشکال و ابعادش به صورت مستقیم و بلافصل در سایر شهرها تقلید و تکرار می شدند بلکه الگویی را عرضه کرد که در آن سبک های زندگی بسیار متفاوت ظاهرا می توانستند با یکدیگر «زندگی» کنند. در حالی که این همسازی بیشتر از آنکه یک واقعیت کارکردی باشد نوعی اجبار و فشار بود که سبب به وجود آمدن انواع و اقسام اشکال آسیب زده و آسیب زای شهری می شد. به طور کلی می توان گفت توسعه پایدار برای پاسخ به معضلات اقتصادی، محیط زیستی و اجتماعی دنیای امروز است تا با سیاست های درست و مدیریت شهری جامع زندگی شهری را به طوری حرکت دهد که نه تنها به محیط زیست آسیب نرسد بلکه از آن نیز محافظت کند

اقتصادی، اجتماعی، کالبدی، زیست محیطی