مهدی محمودوند - گروه کارشناسی ارشد حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی

در جهان امروز، حفظ و گسترش فضای سبز به عنوان یکی از شاخص های توسعه پایدار و ارکان مهم برنامه ریزی در مدیریت شهری و روستایی، اثر قابل توجهی در کنترل، تعدیل و بهبود هوای شهرها و روستاها، افزایش رطوبت نسبی و کاهش آثار پدیده گرد و غبار، توسعه فضاهای فراغتی و کمک به ایجاد روحیه نشاط و سرزندگی شهروندان دارد که این مهم با ترویج فرهنگ درختکاری و تقویت روحیه مشارکت تمامی اقشار جامعه در کاشت و نگهداری از درختان و فضای سبز در سراسر کشور امکان پذیر است. در این راستا وسایل نقلیه یکی از علل آلودگی هوا است که توسعه و نوسازی ناوگان حمل و نقل عمومی بر عهده شهرداری ها است، اما بر اساس تحقیقات انجام شده۷۰ درصد آلودگی ناشی از خودروها مربوط به خودروهای شخصی است که شهروندان باید به صورت منطقی از خودرو شخصی استفاده کنند. از این رو، این مناطق با چالش های متعددی رو به روست که ضرورت برنامه ریزی برای محدوده حریم را آشکار می سازد. با توجه به موفقیت سیاست کمربند سبز در شهرهای مختلف دنیا) به عنوان نوعی برنامه ریزی برای سیاست محدودسازی رشد شهری(موجب شده که نحوه ایجاد آن در این محدوده با رویکرد توسعه حفاظت محور مورد توجه قرار گیرد. که لزوم توجه و تحقق اهداف حقوقی در بازآفرینی شهرها از به شمار می رود.

کمربند سبز، آلودگی زیستی، حقوق محیط