عباس محمدی - کارشناسی آموزش ابتدایی
ثریا اسلامی زاده - کارشناسی آموزش ابتدایی

هدف از این پژوهش کتابخانه ای بررسی سبک تدریس مشارکتی می باشد. ایده کلی یادگیری مشارکتی سابقه ای طولانی دارد. این رویکرد، حاصل اندیشه نظریه پردازان و محققانی است که می خواستند به نحوه یادگیری کودکان از تجربه پی ببرند، و معتقد بودند که تجربه بیشترین نقش را در فرایند یادگیری ایفا می کند، به شرط اینکه توام با تجزیه و تحلیل منظم و منطقی باشد. کودکان رفتار بزرگسالان را با دقت نگاه می کنند و از آن ها تقلید می کنند و در جریان این مشاهده و تقلید یاد می گیرند که چگونه هدفمند حرکت کنند و بطور قابل فهم صحبت کنند تا گام به گام به اهداف خودشان برسند. در حقیقت آن ها از خودشان و از دیگران یاد می گیرند. کودکان حین بازی با خودشان صحبت می کنند و یاد می گیرند که چطور فکر کنند و چگونه عمل کنند. با افزایش سن توانایی شنیدن آن ها بیشتر می شود و افکار خود را بلند بیان می کنند و یادگیریشان با تکیه بر بیان به صورت اکتشاف، تسلط یابی و تصور استمرار می یابد. یادگیری مشارکتی در حوزه آموزش و پرورش با اثر جانسون و جانسون معرفی شد(۳). روش مشارکتی یک فرایند آموزشی است که می توان آن را در سطوح و پایه های متعدد و در قلمرو موضوعات مختلف اجرا کرد. هدف کلی این روش درگیر کردن فراگیران بطور فعال در تعاملات کلامی و همکاری می باشد. در این روش بنابر این گذاشته می شود که فراگیر یاد بگیرد که چگونه فکر کند و چگونه خود را ارزشیابی کند. در این روش، فراگیر انتقادات همسالان خود را می شنود و نسبت به وضع و حال خود بینش بیشتری پیدا می کند و درک و فهم خود را بوسیله شنیدن چگونگی درک و فهم دیگران گسترش می دهد. در این مقاله مفهوم و روش های یادگیری مشارکتی بیان و مورد بررسی قرار گرفته است.

یادگیری مشارکتی، ابتدایی، یادگیری، تدریس