سعادت آرین - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه شهید باهنر کرمان، کرمان
سجاد الهامی اصل - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد یاسوج، یاسوج
ساره پور اکبری - کارشناسی ارشد روانشناسی کودکان استثنایی، دانشگاه علامه طباطبایی تهران، تهران
سید اسماعیل تقوی سوق - کارشناسی علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور کهگیلویه، کهگیلویه

در دنیای کنونی، نظام های آموزشی به دنبال روش های نوین برای ارتقای کیفیت یادگیری و پرورش دانش آموزانی خلاق و با انگیزه هستند. آموزش مشارکتی به عنوان رویکردی نوین در آموزش، توجه بسیاری از متخصصان تعلیم و تربیت را به خود جلب کرده است. این روش بر پایه تعامل و همکاری دانش آموزان در فرایند یادگیری استوار است و در تقابل با روش های سنتی آموزش که بر محوریت معلم بنا شده اند، قرار می گیرد. یکی از چالش های اساسی در نظام های آموزشی، فقدان انگیزه و خلاقیت در دانش آموزان است. روش های سنتی آموزش که غالبا بر حفظیات و انفعال دانش آموزان تمرکز دارند، به تدریج میل به یادگیری و خلاقیت را در آنها از بین می برند. در مقابل، آموزش مشارکتی با فراهم کردن فرصتی برای تعامل و فعالیت های گروهی، می تواند انگیزه و خلاقیت دانش آموزان را به طور قابل توجهی افزایش دهد. آموزش مشارکتی با فعال کردن دانش آموزان در فرایند یادگیری و تشویق آنها به تفکر انتقادی و حل مسئله، به ارتقای کیفیت یادگیری و فهم عمیق تر مفاهیم کمک می کند. تعامل و همکاری با همسالان، حس مسئولیت پذیری و تعلق خاطر به گروه را در دانش آموزان تقویت می کند و به نوبه خود، انگیزه آنها را برای یادگیری و تلاش بیشتر افزایش می دهد. آموزش مشارکتی با فراهم کردن فضایی آزاد برای تبادل نظر و ایده ها، زمینه را برای بروز خلاقیت و نوآوری در دانش آموزان فراهم می کند. در این مقاله، به بررسی نقش آموزش مشارکتی در افزایش انگیزه و خلاقیت دانش آموزان پرداخته می شود. با استناد به یافته های علمی، نشان داده خواهد شد که آموزش مشارکتی به عنوان روشی اثربخش، می تواند در ارتقای کیفیت یادگیری و پرورش دانش آموزانی خلاق و با انگیزه نقش بسزایی ایفا کند.

آموزش مشارکتی، انگیزه، خلاقیت، دانش آموزان، یادگیری مشارکتی