مهدی محمدزاده بنی طرفی - گروه آموزش معارف اسلامی دانشگاه فرهنگیان تهران ایران
مصطفی خدادنژاد - استادیار گروه معارف اسلامی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز

این مقاله با هدف بررسی ارتباط بین دعوت به تشیع و تقریب مذاهب اسلامی نوشته شده است. دعوت غیرشیعیان به مذهب تشیع در جایگاه یکی از وظایفی که در ذهن عموم شیعیان مرتکز است، حکمی از احکام شرعی تکلیفی را داراست. روایات واردشده در مسئله جواز یا عدم جواز دعوت به تشیع دو دسته هستند؛ بیشتر این روایات نهی از دعوت به تشیع دارند و برخی نیز دستور به دعوت به تشیع می دهند. با چشم پوشی از روایات و حل تعارض موجود در آنها، می توان استدلال عقلی برای اثبات وجوب دعوت به تشیع اقامه کرد. از سوی دیگر تقریب مذاهب در جایگاه یک اصل پذیرفته شده اسلامی که ریشه در آموزه های قرآنی دارد، دارای لوازمی است که در نگاه اول با دعوت به تشیع در تضاد است. ارتباط دعوت به تشیع با تقرب مذاهب چیست؟ در این مقاله با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی، دلایل عقلی مربوط به وجوب دعوت به تشیع و دلایل مربوط به تقریب مذاهب بررسی شده است و سپس ارتباط بین این دو مطالعه گردیده است. تحلیل داده ها نشان می دهد دلایل تقریب مذاهب بر دلایل عقلی دعوت به تشیع حکومت دارد و موجب تضییق دایره موضوع آنها می شوند؛ بنابراین دعوت به تشیع تا زمانی مصداق «عدل» و «ریشه کن کردن فساد» است که منافاتی با تقریب مذاهب نداشته باشد.

دعوت به تشیع, حسن عدل, ریشه کن کردن فساد, تقریب مذاهب