آزاده مهرتاش - دانشجوی دکتری، گروه روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
شهره قربان شیرودی - دانشیار، گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی،تنکابن ، ایران
جمشید جراره - استادیار، گروه روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

هدف: پژوهش حاضر با هدف پیش بینی تعهد زناشویی بر اساس باورهای ارتباطی با واسطه گری رضایت جنسی و خودکنترلی انجام شد. روش پژوهش: روش پژوهش همبستگی و از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خانه های سلامت شهر تهران در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰ می باشد و ۳۸۰ نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه پرسشنامه تعهد زناشویی آدامز و جونز (۱۹۹۷)، باورهای ارتباطی در زندگی زناشویی ایدلسون و اپشتاین (۱۹۸۲)، پرسشنامه رضایت جنسی لارسون و همکاران (۱۹۹۸) و پرسشنامه خودکنترلی تانجی و همکاران (۲۰۰۴) بود. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات نیز از الگویابی معادلات ساختاری با کاربرد نرم افزار AMOS ۱۴ و SPSS ۲۴ استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد اثر مستقیم باورهای ارتباطی بر رضایت جنسی (۱۳/۰-=β)، خودکنترلی (۴۷/۰-=β) و تعهد زناشویی (۴۶/۰-=β) معنادار می باشد. اثر مستقیم رضایت جنسی بر تعهد زناشویی (۲۲/۰=β) و خودکنترلی بر تعهد زناشویی (۵۴/۰=β) نیز مثبت و معنادار است. در این میان خودکنترلی در ارتباط بین باورهای ارتباطی و تعهد زناشویی نقش میانجی را می­تواند ایفای کند (۰۰۱/۰≥P). نتیجه­ گیری: باورهای ارتباطی، الگوهای ارتباطی، رضایت جنسی و خودکنترلی در صورت شکل گیری در ابعاد مثبت و کارآمد، می تواند تعهدات زوج ها را افزایش و حفظ کند.

باورهای ارتباطی, تعهد زناشویی, رضایت جنسی, خودکنترلی