بررسی امکان کاهش اثرات کم آبیاری گیاه دارویی اسطوخودوس (.Lavandula officinalis L) با استفاده از کودهای زیستی و فسفره از طریق تغییرات برخی ویژگی های مورفولوژیکی و بیوشیمیایی
عنوان مقاله: بررسی امکان کاهش اثرات کم آبیاری گیاه دارویی اسطوخودوس (.Lavandula officinalis L) با استفاده از کودهای زیستی و فسفره از طریق تغییرات برخی ویژگی های مورفولوژیکی و بیوشیمیایی
شناسه ملی مقاله: JR_ESCS-16-4_018
منتشر شده در در سال 1402
شناسه ملی مقاله: JR_ESCS-16-4_018
منتشر شده در در سال 1402
مشخصات نویسندگان مقاله:
الناز ستارزاده - دانشجوی دکتری، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
مهرداد یارنیا - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
ابراهیم خلیلوندبهروزنیا - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
بهرام میرشکاری - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
ورهرام رشیدی - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
خلاصه مقاله:
الناز ستارزاده - دانشجوی دکتری، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
مهرداد یارنیا - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
ابراهیم خلیلوندبهروزنیا - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
بهرام میرشکاری - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
ورهرام رشیدی - عضو هیئت علمی، گروه زراعت، واحد تبریز، دانشگاه آزاد اسلامی، تبریز
به منظور بررسی اثر کودهای زیستی و فسفر بر کاهش اثرات کم آبیاری در گیاه دارویی اسطوخدوس، آزمایشی به صورت کرتهای دو بار خردشده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با ۳ تکرار در ایستگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد اسلامی تبریز در سال زراعی ۹۸-۹۷ اجرا شد. عوامل آزمایشی شامل سطوح آبیاری (آبیاری پس از ۶۰، ۹۰ و ۱۲۰ میلیمتر از تشت تبخیر کلاس A) به عنوان عامل اصلی و تلقیح با کود زیستی در چهار سطح (تلقیح با تیوباسیلوس، پسودوموناس و تیوباسیلوس+پسودوموناس و عدم تلقیح به عنوان شاهد) به عنوان عامل فرعی و سطوح فسفر در دو سطح (۰ و ۵۰ کیلوگرم در هکتار) به عنوان عامل فرعی فرعی بودند. نتایج نشان داد که اثرات برهمکنش بین سطوح آبیاری، فسفر و کود زیستی بر وزن خشک گل، نشت غشای سلولی، قندهای محلول، محتوای پرولین، آنزیمهای کاتالاز، پراکسیداز، سوپراکسیددیسموتاز و مالون دی آلدئید معنی دار اما بر نشت غشای سلولی، وزن خشک برگ و محتوای نسبی آب برگ معنی دار نبود. نتایج نشان داد که در کلیه سطوح آبیاری، مصرف فسفر و تلقیح با کودهای زیستی موجب افزایش وزن خشک گل نسبت به شاهد شد. بیشترین وزن خشک گل (۸۳۳.۳ گرم در هکتار)، محتوای پرولین (۴.۸۲۸ میلیگرم بر گرم وزن تر)، قندهای محلول (۱.۹۳۶ میلیگرم بر گرم وزن تر)، فعالیت آنزیمهای کاتالاز (۰.۱۱۴۷ تغییرات جذب در میکروگرم پروتئین بر دقیقه)، پراکسیداز (۰.۱۱۹۳ تغییرات جذب در میکروگرم پروتئین بر دقیقه، سوپراکسیددیسموتاز (۰.۶۱۷۳ تغییرات جذب در میکروگرم پروتئین بر دقیقه) و مالوندی آلدئید (۵.۳۴۳ میکرومول بر گرم وزن تر) در آبیاری بعد از ۶۰ میلیمتر تبخیر از تشت، ۵۰ کیلوگرم فسفر در هکتار و کاربرد تیوباسیلوس+پسودوموناس حاصل گردید. باکتریهای محرک رشد به همراه کاربرد فسفر میتواند اثر مثبتی بر کاهش اثرات منفی تنش آبی داشته باشد و موجب افزایش عملکرد گل در گیاه اسطوخودوس شود.
کلمات کلیدی: پسودوموناس, تنش خشکی, تیوباسیلوس, محتوای نسبی آب, وزن خشک گل
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1941403/