جهانبخش اعتمادزاده - دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی، شهرضا، اصفهان، ایران
تهمینه احمدی - گروه مهندسی پزشکی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
پویا بصیر - دانشکده مهندسی مواد، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
محمدرضا خانزاده - دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی، مبارکه، اصفهان، ایران

در این پژوهش با استفاده از فرآیند جوشکاری قوسی با الکترود دستی، یک لایه مقاوم به سایش توسط الکترودهای روکش سخت ۱۶۲۲v ،۱۶۰۰v و ۱۶۲۳v برروی فولاد ساده کربنی ۳۷ St ایجاد و اثر تعداد پاس جوشکاری بر ریزساختار و مقاومت به خوردگی روکش ها مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور از میکروسکوپ نوری، میکروسکوپ الکترونی روبشی مجهز به آنالیز نقطه ای و آزمون پراش پرتو ایکس استفاده شد. نتایج نشان دهنده توزیع رسوبات کاربیدی مختلف در ریزساختار فلزات پوشش بود. این رسوبات کاربیدهای کمپلکس از کروم، مولیبدن و وانادیوم بودند. نتایج آزمون پراش پرتو ایکس نشان دهنده وجود فازهای مارتنزیت، آستنیت، کاربید کروم و کاربید مولیبدن در هر سه فلز پوشش بود. کاربید تنگستن تنها در فلز پوشش ۱۶۲۳v مشاهده شد. نتایج آزمون پلاریزاسیون تافل نشان داد نمونه بدون پوشش و نمونه ۱۶۲۲v با داشتن بیشترین چگالی جریان خوردگی (به ترتیب ۱۵/۲۳ و ۷/۰۶ میکروآمپر بر سانتی متر مربع) در بین این نمونه ها، و بنابراین دارای بیشترین سرعت خوردگی و کمترین مقاومت در برابر خوردگی هستند. نتیجه مهم دیگر حاصل از کار، بیشتر بودن چگالی جریان خوردگی نمونه ۱۶۰۰v (۶/۲۹ میکروآمپر بر سانتی متر مربع) نسبت به نمونه ۱۶۲۳v (۴/۸۰ میکروآمپر بر سانتی متر مربع) است که مقاومت به خوردگی کمتر این نمونه را نشان می دهد. به علاوه، مطابق نتایج آزمون طیف سنجی امپدانس الکتروشیمیایی بیشترین مقاومت انتقال بار و مقاومت پوشش با مقدار ۶/۳ کیلواهم بر سانتی متر مربع و ۶۸/۵ اهم بر سانتی متر مربع متعلق به نمونه ۱۶۲۳v بوده است که توسط آزمون پلاریزاسیون نیز به اثبات رسیده بود. هم چنین کمترین مقاومت انتقال بار و مقاومت پوشش در بین نمونه های روکش دار با مقدار ۲/۷۳ کیلواهم بر سانتی متر مربع و ۴۲/۵ اهم بر سانتی متر مربع متعلق به نمونه ۱۶۲۲v بوده است.

جوشکاری قوسی, الکترود روکش سخت, کمپلکس های کاربیدی, فولاد St۳۷, پوشش ضد خوردگی, Fe-Cr-C-X