مهرنوش ذاکر کیش - Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences
علی حافظی - Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences
عبدالحسین شکورنیا - Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences
محمود منیعاتی - Ahvaz Jundishapur University of Medical Sciences

مقدمه: با توجه به اهمیت همدلی در فرآیند مراقبت از بیماران، این مطالعه با هدف بررسی همدلی دستیاران رشته های پزشکی و عوامل مرتبط با آن در دانشگاه علوم پزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقطعی در سال ۱۴۰۱ در دانشگاه علوم پزشکی علوم پزشکی جندی شاپور اهواز انجام شد. کلیه دستیاران پزشکی به تعداد ۴۷۳ نفر به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. شرکت کنندگان مقیاس همدلی پزشک جفرسون (Jefferson Scale of Physician Empathy) را تکمیل کردند. این مقیاس دارای ۲۰ آیتم با مقیاس لیکرت ۷ درجه ای است. داده ها با آزمون های آماری t مستقل، آنوا، و ضریب همبستگی پیرسون و نرم افزار SPSS-۱۸ تحلیل شد. نتایج: ۲۹۰ دستیار پرسشنامه ها را تکمیل کردند (درصد پاسخدهی ۳/۶۱%). میانگین نمره همدلی در دستیاران ۷۵/۱۲±۸۱/۱۰۲( از مجموع ۱۴۰نمره) به دست آمد. بین نمرات همدلی به تفکیک جنس، تاهل و سال ورود رابطه معنی دار آماری وجود نداشت (۰۵/۰˃P). ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین میزان همدلی با سن رابطه معنی داری وجود دارد (۲۲۳/۰=r، ۰۰۱/۰=p). همچنین بین نمرات همدلی دستیاران رشته های مختلف تفاوت معنی داری وجود دارد (۰۰۰۱/۰=p، ۲۴۹/۵=F)، و دستیاران رشته روانپزشکی با میانگین نمره همدلی ۱/۶±۳۱/۱۱۸ بیشترین و دستیاران چشم پزشکی با میانگین نمره ۲/۱۴±۸۵/۹۲ کمترین نمره همدلی را گزارش کرده اند. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که نمره همدلی در دستیاران در محدوده متوسط است و با توجه به تفاوت معنی دار همدلی دستیاران رشته های مختلف، می توان گفت همدلی تحت تاثیر فضای آموزش بالینی تغییر می کند و یک مهارت قابل آموزش است.

Empathy, Medical residents, Medical specialty, همدلی, دستیاران پزشکی, رشته تخصص پزشکی