مریم موسی پور - گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
پروین فرزانگی - گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
هاجر عباس زاده - گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران
فرزانه فرخی - گروه علوم و فناوری های زیستی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران

مقدمه و هدف: نشان داده شده است که حدود ۸۰ درصد مرگ و میر در بیماران دیابتی ناشی از اختلالات قلبی عروقی است که به آن بیماری قلبی دیابتی گفته می شود، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دو نوع تمرین (تداومی و تناوبی) و داروی آترواستاتین بر بیان ژن های VEGF و MMP۲ بافت آئورت موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی مدل دیابتی بود.مواد و روش ها: ۴۰ سر موش سفید بزرگ آزمایشگاهی نر، که در ۸ گروه به صورت تصادفی تقسیم بندی شدند: شامل ۱) کنترل، ۲) دیابتی، ۳) دیابتی+ تداومی، ۴) دیابتی+ تناوبی، ۵) آترواستاتین، ۶) تداومی+ آترواستاتین، ۷) تناوبی+ آترواستاتین و ۸) سالین. موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی دو نوع تمرین تداومی و تناوبی را ۵ روز در هفته و به مدت ۸ هفته اجرا کردند. آترواستاتین به صورت روزانه با دوز ۲۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت درون صفاقی به آنان تزریق شد. به منظور تعیین معنادار بودن تفاوت بین گروه ها از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.نتایج: سطوح MMP۲ گروه دیابت در سطح معناداری ۰۵/۰ نسبت به گروه کنترل افزایش معنا دار، و گروه های مکمل، تناوبی، تناوبی-مکمل و تداومی-مکمل نسبت به گروه دیابت کاهش معناداری یافت. سطوح VEGF گروه دیابت نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار و گروه تناوبی-مکمل نسبت به گروه دیابت کاهش معنادار یافت.نتیجه گیری: این احتمال وجود دارد که تمرین تناوبی در ترکیب با آترواستاتین بتواند از طریق کاهش ژن های VEGF و MMP۲ بافت آئورت و بهبود آنژیوژنز که در اثر القای دیابت مختل شده بود، دارای اثر حفاظتی بر آئورت باشد.

تمرینات تداومی و تناوبی, آترواستاتین, آنژیوژنز, VEGF و MMP۲