لیلا اصغری - دانشجوی کارشناسی ارشد تربیت بدنی، دانشگاه فردوسی مشهد
احمد ابراهیمی عطری - دکترای تربیت بدنی و علوم ورزشی، عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد
علی اکبر هاشمی جواهری - دکترای تربیت بدنی و علوم ورزشی، عضو هیئت علمی دانشگاه فردوسی مشهد

هدف: هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرینات بر روی پله (step) و نشستن به ایستادن (sit-to-stand) بر عملکرد حرکتی درشت و تعادل کودکان مبتلا به فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک و مقایسه این اثرات در خانه و کلینیک است. روش بررسی: در این مطالعه مداخله ای و شبه تجربی، 21 کودک مبتلا به فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک که به طور مستقل می توانستند راه بروند، از جامعه در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند(7 نفر در گروه تمرین در کلینیک، 7 نفر در گروه تمرین در منزل و 7 نفر در گروه کنترل). گروه تمرین در منزل، فعالیت های روزانه زندگی به علاوه یک برنامه تمرینی شامل نشستن به ایستادن و بالا رفتن از پله از جهات مختلف را 5 روز در هفته و به مدت 6 هفته با نظارت والدین انجام داد. گروه تمرین در کلینیک هم همین تمرینات را با نظارت درمانگر در کلینیک توانبخشی انجام داد و گروه کنترل تنها فعالیت های منظم روزانه را ادامه داد. در این مطالعه از(Time up & go test زمان بلند شدن و رفتن) و (Functional reach test نسبت رسانده عملکردی) به عنوان آزمونهای تعادلی استفاده شدند و عملکرد راه رفتن با آزمون 10 متر راه رفتن، و عمکرد حرکتی با بخش E و D آزمون GMFM اندازه گیری شد. یافته ها: در پایان دوره تمرین افزایش معناداری در میانگین آزمون رساندن عملکردی (FRT) در هر دو گروه تمرینی ثبت شد که نسبت به گروه کنترل معنادار بود(p< 0/05)، بعلاوه کاهش معنادار در آزمون time up & go (TUG) در گروه تمرین در کلینیک ثبت شد که نسبت به گروه کنترل معنادار بود (p< .0/05) در سایر نتایج اندازه گیری شده، اختلاف معناداری بین سه گروه یافت نشد. نتیجه گیری: تمرین بالا رفتن از استپ و نشستن به ایستادن می تواند عملکرد تعادلی در کودکان مبتلا به فلج مغزی را بهبود بخشد و تفاوت معناداری بین دو روش تمرینی (تمرین در کلینیک و تمرین در منزل) وجود نداشت.

فلج مغزی، تمرین، عملکرد حرکتی درشت، تعادل، کودکان