سمانه خسروی - ۱-کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی
دانیال میرزائی - ۲-کارشناسی ارشد بیماری شناسی گیاهی
محمد مهدی معلمی عباس آبادی - ۳- کارشناسی علوم تربیتی
نجمه محمودی میمند - ۴-کارشناسی جغرافیای شهری

همکاری اولیاء و مربیان در ایجاد هم سویی میان آنان درباره تربیت دانش آموز نقش مهمی دارد، از ثمره های سودمند مشارکت والدین در تصمیم گیری ها و برنامه ریزی ها، نزدیکی نگرش ها و انتظارات و در نتیجه، ایجاد هم سویی در شیوه های تربیتی خانه و مدرسه است که از آسیب های تربیتی ناشی از روش های چندگانه جلوگیری می کند. ارتباط والدین با مدرسه ابتدا برای کودک دشوار است و بهتر این است که والدین و کارکنان مدارس با یکدیگر ارتباط موثر و مثبت داشته باشند تا کودکان احساس دلگرمی را تجربه کنند.در زیر دلایل این ضرورت و راهکارهایی برای بهبود این ارتباط را واکاوی می کنیم. خانواده اولین نهادی است که کودک در آن قرار می گیرد و هنگام ورود به مدرسه محیط جدیدی را تجربه می کند و ساعاتی از روز را از جمع خانواده فاصله می گیرد. خانواده سازوکار مهمی است که از طریق آن انتظارات والدین به فرزندان انتقال می یابد. با ورود کودک به مدرسه انتظارات والدین از فرزندان بیشتر معطوف به پیشرفت تحصیلی می شود ولی کودک برای دست یابی به موفقیت تحصیلی علاوه بر برخورداری از محیط آموزشی مناسب نیاز به حمایت خانواده نیز دارد. مدرسه را می توانیم دومین فضای تربیتی معرفی کنیم که کودک در آن قدم میگذارد. یک کودک تا قبل از اینکه وارد چنین فضایی شود، تنها مربی که داشته و از آن ها الگوبرداری میکرده، والدینش بودند اما حالا دیگر شرایط عوض می شود و مسیر جدیدی در انتظار کودک خواهد بود.. در همین راستا در این مقاله به ضرورت تعامل مدرسه با خانواده پرداخته و نقش آن در موفقیت دانش آموزان پرداخته شده است.

خانواده، مدرسه، دانش آموز، تعامل مدرسه و خانواده، موانع مشارکت