میزان شیوع و مکانیسم ایجاد آسیب های حاد تکواندو کاران مرد نخبه ایرانی

هدف: هدف این تحقیق، بررسی میزان شیوع، محل، نوع، علل و مکانیسم آسیب های تکواندوکاران مرد نخبه ایرانی بود. روش شناسی: این تحقیق از نوع توصیفی- گذشته نگر است که در آن 87 تکواندوکار (با دامنه سنی 17 تا 21 سال) شرکت کننده در مسابقات قهرمانی المپیاد در سال 1388 مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به آسیب (میزان، محل، نوع، علل و مکانیسم) با استفاده از پرسش نامه محقق ساخته که به تایید پنج متخصص حرکات اصلاحی و آسیب شناسی رسیده بود و از طریق مشاهده مستقیم جمع آوری مقدماتی و سپس با مصاحبه با افراد آسیب دیده، مربیان و کادر درمانی مسابقات تکمیل گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون خی دو و نرم افزار Spss استفاده شد. یافته ها: در مجموع 79 بازی انجام شده 137 آسیب رخ داد. شیوع آسیب 6/28 آسیب در هر 100 دقیقه مسابقه بود. بیشترین آسیب ها در اندام تحتانی (% 81/7) مشاهده شد. از حیث نوع بافت آسیب دیده، بیشترین میزان آسیب ها عضلانی- وتری (% 54) بود. ضرب دیدگی (% 75/9) شایع ترین نوع آسیب بود. خطای تکنیکی حریف (% 37/3)، بی احتیاطی خود ورزشکار (% 29/1) و برخورد به علت اجرای همزمان تکنیکی (% 12/4) از مهم ترین عوامل ایجاد آسیب بودند. مهم ترین مکانیسم بروز آسیب مربوط به حمله حریف (% 38/6) و در هنگام درگیری (% 32/8) بود. بحث و نتیجه گیری: اصلاح قوانین و تشدید جرایم علیه بازیکنان خاطی، کاهش ضربات غلط و استفاده از وسایل حفاظتی و ایمنی بیشتر بخصوص برای پایین تنه از راه های کاهش آسیب ها در تکواندوست.

Keywords:

آسیب حاد , تکواندو , مکانیسم , نخبه