جابر بدخشان - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته زبان و ادبیات فارسی بناب ایران

هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی مسائل تربیتی مثنوی معنوی مولانا ازدیدگاه قرآن و احادیث و روایات می باشد. تعلیم و تربیت از شروط لازم رسیدن آدمی به مرحله کمال و سعادت است. مکتب اسلام برای تربیت، در تمام مراحل و مقاطع زندگی، دستورهای ویژه ای داده است تا انسان از کودکی در کانون خانواده و در آغوش والدین، معلم و فرهنگ محیط، تعلیم و تربیت مناسب و لازم را بییند و برای مراحل عالی تر زندگی آماده شده و پرورش یابد. بر این اساس شکوفایی استعدادها و ارزش های الای انسانی مبتنی بر تعلیم و تربیت است و انسان شدن انسان و رسیدن به کمال نهایی، همه مدیون تعلیم و تربیت صحیح است. در بحث تعلیم و تربیت، یکی از مباحثی که امروزه مطرح می شود، بحث شیوه ای تربیت است. مثنوی مولوی از آثار «ادبیات تعلیمی» زبان فارسی است. با توجه به تنوع موضوعات در آثار مولانا، در این پژوهش به بررسی شیوه های تربیتی او از دیدگاه قرآن و احادیث و روایات پرداخته می شود. از دیدگاه علوم تربیتی یک مربی براساس ویژگی های انسان، برای تربیت اودستورالعملی کلی صادر می کند و سپس برای اجرای دستورالعمل های کلی، روش های جزئی قابل اجرایی را مطرح می کند مولانا نیز در مقام مربی با توجه به موقعیت های مختلف و ویژگی های انسان و دستورالعمل تربیتی خویش، روش های تربیتی قابل اجرایی را در قالب داستان های تمثیلی بیان کرده است. در این پژهش، ضمن بررسی مسائل تربیتی مثنوی معنوی مولانا از دیدگاه قرآن و احادیث و روایات، چند مورد از دستورالعمل ها روش های تربیتی مولوی به همراه اصول و شیوه های تربیتی او در نمونه هایی از مثنوی مطرح می شود.

مسائل تربیتی، مثنوی معنوی، قرآن، احادیث، روایات، مولوی