اویس خادم لو - کارشناسی ارشد تاریخ اسلام

منقبت به معنای ثنا، فضل، ستایش، مدیح و کارنیکوست که موجب ستایش شود، مناقب خوانی نیز یکی از گونه های نقل مذهبی است که پس از قرن چهارم در ایران گسترش یافت. مناقب خوانان افرادی بودند که به مدح پیامبر (ص) و ائمه (ع) در مکان های عمومی می پرداختند و مناقب خوانی از جمله ابزاری بود که برای ترویج اعتقادات در خدمت تشیع قرار گرفت. حسن کاشی از شاعران قرن هفتم و هشتم هجری یکی از مناقب سرایانی بود که علاوه بر سرایش شعر، به مناقب خوانی و ستایشگری ائمه می پرداخت. اشعار کاشی که بیانگر مناقب خوانی و مداحی اونیز هست دارای مضامینی مختلف از جمله حماسی، اساطیری و پهلوانی در قالب نقل ها و قصه خوانی های کهن ایرانی است. این تحقیق با طرح این ویژگی ها در پی پاسخگویی به این پرسش است که بازتاب ویژگی های حماسی، اساطیری و پهلوانی در مناقب سرایی و مناقب خوانی کاشی چگونه بوده است؟ روش این پژوهش تحلیلی - توصیفی و مبتنی بر منابع و مآخذ یا شیوه کتابخانه ای است. در این پژوهش مشخص شده بود که مناقب خوانی کاشی متاثر ازنقل ایرانی به خصوص شاهنامه است، وی همچنین درصدد پیوند میان اساطیر و پهلوانان ایرانی و شخصیت های اسلامی همانند پیامبر و امامان است اما با این وجود وامدار شخصیت هایی همچون علی (ع) است که قدرت آنان واقعی و الهام گرفته از وجود خداوند و بالاتر از هر اسطوره و شخصیتی است.

مناقب خوانی، علی (ع)، کاشی، اساطیر