اثر هیپوکسی تناوبی بر غلظت انسولین و برخی شاخص های هماتولوژیک در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو

هدف: هیپوکسی می تواند سازگاری های هماتولوژیکی سودمندی در پی داشته باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر غلظت انسولین و شاخص های هماتولوژیک در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع دو بوده است. روش شناسیک از بین افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 در مرکز دیابت کرمانشاه، 40 نفر داوطلب به صورت تصادفی انتخاب و نهایتاِ 10 نفر از واجدین شرایط (زنان یائسه و مردان چاق، با شاخص توده بدنی بیش از 30 و عدم ابتلا به بیماری دیگر) به عنوان آزمودنی در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها دارای میانگین شاخص توده بدنی 32 و دامنه سنی 50 تا 70 سال بودند. هیپوکسی تناوبی به مدت 15 روز، هر روز یک ساعت ( 5 دقیقه هیپوکسی و 5 دقیقه هوای اتاق در حالت نشسته) اجرا شد. شدت هیپوکسی در 5 روز اول، دوم، و سوم به ترتیب معادل 12، 11، و 10 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. در ابتدا و انتهای دوره هیپوکسی نمونه های خونی جمع آوری و میزان انسولین، یاهته های سفید، یاخته های سرخ، هموگلوبین، هماتوکریت، پلاکت، حجم یاخته های سرخ، و میزان هموگلوبین در یاخته های سطخ اندازه گیری شد. یافته ها: میزان انسولین آزمودنی ها از 16/0±8/6 به 26/3±26/6 میکرویونیت بر میلی لیتر افزایش یافت اما این افزایش به سطح معنی دار نرسید، هیچگونه تغییر معنی داری نیز در هیچیک از شاخص های متابولیک اندازه گیری شده مشاهده نشد. بحث و نیتجه گیریک یک دوره 15 روزه با جلسات 1 ساعتی هیپوکسی تناوبی نمی تواند باعث افزایش معنی دار در میزان انسولین یا تغییرات مثبت در شاخص های هماتولوژیک افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 شود.

Keywords:

یاخته های سرخ , هماتوکریت , هموگلوبین , افراد دیابتی