پیمان امین بگی - آموزگار ابتدایی، آموزش و پرورش ماکو
محمد زاهدی - آموزگار ابتدایی، آموزش و پرورش چایپاره
امیرحسین الهویردی زاده مغانجوقی - آموزگار ابتدایی، آموزش و پرورش سلماس
سعدالله نجفی - آموزگار ابتدایی، آموزش و پرورش چایپاره

پژوهش حاضر با هدف بررسی آثار و پیامدهای هوشمندسازی مدارس انجام شد. توسعه دانش در باب فناوری، حرکت جهانی برای تغییر ساختار آموزشی، تغییر جوامع از سنتی به مدرن و بهره مندی از شرایط نوین ارتباطی موجب شد تا مسئولان کشوری این امر مهم را درک کرده و به فکر استفاده از ابزارهای آموزشی مدرن در مدارس شوند. پروژه مدارس هوشمند در سال ۱۳۸۳ برای اولین بار در وزارت آموزش و پرورش ایران مطرح شد. هوشمند سازی مدارس یک اقدام مدبرانه در راستای سند چشم انداز نظام، تحول بنیادین آموزش و پرورش و سند توسعه فاوای آموزش و پرورش و ضرورتی انکار ناپذیر با هدف اجرای پیشرفته ترین روش های مدیریتی و آموزشی و نگاه علمی و فناورانه به وضعیت کنونی نظام آموزشی و پرورشی کشور است که اعمال تغییرساختار و معماری اجرایی در آن ها باعث افزایش بهره وری و مدیریت زمان برای مدیران، کارکنان، معلمان، دانش آموزان و همچنین اولیای دانش آموزان خواهد بود. بنابراین مدرسه هوشمند مدرسه ای است که علاوه بر استفاده از امکانات فیزیکی مدرسه و برنامه هایی مانند سایر مدارس تلاش دارد تا با تجهیز به امکانات رایانه ای و فناوری های مربوطه کنترل و مدیریت خود را بر این اساس مبتنی کند و محتوای اکثر دورس را الکترونیکی کرده و ارزشیابی و نظارت سیستم را هوشمند گرداند. در پژوهش حاضر از شیوه مطالعه منابع کتابخانه ای برای جمع آوری اطلاعات و داده های پژوهش و از روش کیفی برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش بهره گرفته شده است. طبق نتایج حاصل شده از پژوهش، مدارس هوشمند بازخورد و پیامد بهتری نسبت به مدارس سنتی دارند. از ویژگی های مدارس هوشمند وابسته نبودن به محدودیت های مکانی و زمانی است. در این رویکرد نقش معلم به عنوان راهنما و نه انتقال دهنده دانش، نقش دانش آموز به عنوان عضو فعال، نقاد و مشارکت جو، به جای عضو منفعل و مصرف کننده ی دانش تغییر خواهد کرد و همچنین نظام ارزشیابی نیز به دنبال آن از نتیجه محور به فرایند محور تغییر خواهد نمود.

مدرسه، هوشمندسازی، فناوری، یادگیری الکترونیک