تاثیر فعالیت زیر بیشینه در شرایط هیپوکسی و نورموکسی بر تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کروتیزول سرم در مردان جوان فعال

مطالعات بر روی پاسخ های غدد درون ریز در شرایط ارتفاع(هیپوکسی) اندک و متناقض است. بدین منظور 10 مرد جوان فعال با میانگین سنی 1/56 ±23/33 سال، قد 1/76±176، وزن 3/14±67/16 در دو جلسه فعالیت هوازی شامل 30 دقیقه دویدن با شدت 70% ضربان قلب بیشینه در دو شرایط نورموکسی و هیپوکسی معادل ارتفاعا 3250 متر شرکت کردند. قبل، بلافاصله بعد و 1 ساعت بعد از تمرین نمونه خونی گرفته شد. از آزمون ANOVA با اندازه گیری مکرر و T استیودنت ویژه گروههای وابسته جهت بررسی تغییرات متغیرها شد. در هر دو شرایط تستوسترون بلافاصله بعد از تمرین کاهش یافت. این کاهش تنها در شرایط هیپوکسی معنادار و تا 1 ساعت بعد از تمرین نیز ادامه داشت. غلظت کوتیزول بلافاصله بعد از تمرین در هر دو شرایط کاهش یافت. که این کاهش در شرایط هیپوکسی ادامه داشت. تغییرات کوتیزول درون هر جلسه و بین دو شرایط معنادار نبود. نسبت تستوسترون به کورتیزول در شرایط هیپوکسی و نورموکسی به ترتیب کاهش و افزایش یافتند. این نسبت در بلافاصله بعد و 1 ساعت بعد از تمرین در شرایط هیپوکسی معنادار بود. به نظر می رسد محیط هیپوکسی فشار بیشتری را وارد کرده و تمایل به پاسخ خاد کاتابولیک دارد.

Keywords:

تستوسترون , کورتیزول , نسبت تستوسترون به کورتیزول , هیپوکسی , تمرین هوازی