اثر تمرین مقاومتی و استقامتی بر سایتوکاین های پیش التهابی در مردان دارای اضافه وزن

هدف: سطوح بالای بیومار کرهای التهابی با افزایش خطر چندین بیماری مزمن از قبیل آتروسکلروسیس و شریان کرونری در ارتباط است. ورزش و فعالیت بدنی به عنوان یک استراتژی مهم برای کاهش خطر این بیماریها پذیرفته شده است. بنابراین هدف از این مطالعه اثر 10 هفته تمرین مقاومتی و استقامتی بر سطوح استراحتی IL-6 IL-1β و TNF-α بود. روش شناسی: 29 مرد غیر فعال با میانگین سن: 8/1±31/7 سال و شاخص توده بدن: 4/3±29/3 کیلوگرم بر متر مربع، به صورت تصادفی در گروههای تمرین مقاومتی (n= 9)، تمرین استقامتی (n= 11) و کنترل (n= 9) قرار گرفتند. پیش و پس از 5 و 10 هفته تمرین از آزمودنیها در شرایط ناشتا برای اندازه گیری سطوح استراحتی سایتوکاین ها خون گیری به عمل آمد. برنامه تمرین گروه مقاومتی شامل اجرای 7 حرکت با شدت بین 70 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه و گروه استقامتی شامل کاربر روی دوچرخه کارسنج با شدت 70 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب به مدت 10 هفته و سه جلسه در هفته بود. یافته ها: پس از 10 هفته تمرین مقاومتی و استقامتی کاهش معناداری در سطوح استراحتی IL-6 _ IL-1β و TNF-α مشاهده نشد. VO2max در هر دو گروه به طور معناداری افزایش و درصد چربی بدن واندازه نسبت کمر به لگن به طور معناداری کاهش نشان داد، قدرت بیشینه تنها در گروه مقاومتی افزایش معنادار نشان شد .(p≤ 0.05) بحث و نتیجه گیری: 10 هفته تمرین مقاومتی و استقامتی با شدت و حجم متوسط برای کاهش غلظت سایتوکاین های پیش التهابی در مردان سالم و جوان دارای اضافه وزن کافی به نظر نمی رسد. می توان گفت که عدم کاهش معنادار در سطوح این سایتوکاین ها را به علت نرمال بود غلظت آنها در وضعیت پیش از تمرین، که شاید ناشی از جوان بودن آزمودنی ها است، نسبت داد.

Keywords:

فعالیت بدنی , التهاب , سایتوکاین و فاکتورهای خطرزای قلبی عروقی