سایه نعمت اللهی - دانشجوی کارشناسی پیوسته معماری، دانشگاه پیام نور تبریز، ایران
مهدیه مخبر تکمه داش - دانشجوی کارشناسی ناپیوسته مهندسی حرفه ای معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
پیمان خوش بیان کژدهی - کارشناس ارشد مهندسی معماری، مدرس دانشگاه، ایران
بهاره جودت - فارغ التحصیل کارشناسی پیوسته مهندسی معماری، موسسه آموزش عالی اسوه، ایران

امروزه با توجه به افزایش نیاز به انرژی و در کنار آن کمبود منابع انرژی تجدید ناپذیر و هزینه بر بودن استفاده از منابع تجدید پذیر، و همچنین افزایش آسیب زیست بوم، نیاز به معماری پایدار بیشتر از همیشه احساس می شود. واژه پایدار از ریشه کلمه لاتین "سابتینر" گرفته شده است و به معنی بالاتر نگه داشتن و یا از پایه و زیر بنا نگه داشتن می باشد و مفهوم تلفیقی توسعه پایدار، توسعه ای را مد نظر دارد که در آن تامین مستمر نیازها و رضایتمندی افراد با افزایش کیفیت زندگی انسان ها همراه است. تمدن کهن ایران زمین از دیرباز مهد معماری بومی و غنی ایرانی بوده که با وجود فرازها و فرودها، همواره اصالت و یگانگی خود را به جهانیان عرضه داشته است. معماری و اقلیم، پیوندشان بیشتر به رابطه نوزاد و آغوش می ماند، یا نسبت هر رستنی با خاک، حریم امن و بستر بالیدن. با بستگی ای تکامل آفرین؛ الهام بخش و البته، نه محیط زا. در این معنا، آغوش، خاک و اقلیم، رابط حیات و سرزندگی و نبودشان نمود میرایی است. تجربیات معماری بومی در پهنه جهان و آروین های آن در معماری ایران زمین نیز، خود گواه تاکیدی بر اندیشه ی فرم زایی ملاحظات اقلیمی در معماری است تا عاملی بر محدودیت آن یا اسارت معمار. در پی رشد جمعیت و آلودگی های روز افزون محیطی، استفاده از مصالحی که تنها یکبار قابلیت استفاده دارند و پس ماندهای آنها تا سال ها در طبیعت باقی می مانند نیز، افزایش یافته است. اما با پررنگتر شدن مفاهیم پایداری و صرفه جویی در مصرف انرژی، استفاده از مصالحی که قابلیت استفاده مجدد و بازگشت به چرخه طبیعی را دارند، امری الزم و ضروری است. در این راستا هدف از انجام این پژوهش، اقلیم چهار فصل ایران از لحاظ معماری و شکل گیری و همچنین پایداری و خشت به صورت کتابخانه ای مورد بررسی قرار می گیرد.

معماری، اقلیم، چهار فصل ایران، پایداری، مصرف انرژی، مصالح نوین.