مهدیه مخبر تکمه داش - دانشجوی کارشناسی ناپیوسته مهندسی حرفه ای معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
محمد یاری - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز، ایران
محمدرضا پودراتچی اصل - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بین المللی جلفا، ایران
سیامک صفری - کارشناسی عمران، دانشگاه آزاد اسلامی واحد پارس آباد مغان، ایران
فاطمه سیادتی - دانشجوی کارشناسی پیوسته مهندسی معماری، دانشگاه پیام نور واحد تبریز، ایران

دیکانستراکشن که اولین بار توسط دریدا فیلسوف الجزایری الاصل فرانسوی به کار رفت در حقیقت راهی برای انکشاف پرسش های موجود در پس پاسخ ها یک متن است. دیکانستراکشن از اساس موضوعی در ارتباط با فلسفه بوده که در ابتدا تنها برای تحلیل متون ادبی به کار گرفته می شد اما به تدریج به علوم اجتماعی و نهایتا هنر و معماری راه یافت. در این میان از بین معماران برای اولین بار برنارد چومی و پیتر آیزنمن بر تاثیر پذیری خویش از اندیشه های دریدا تاکید داشتند. این مکتب در صدد آن بر آمد که زمینه ی مشترکی بین نوعی نوآوری صوری و تلاش برای تمایز بخشیدن به پایه های نظری معماری برقرار کند. ژاک دریدا ساختارشکنی را به عنوان شیوه ای از تفکر توسعه داد که به طور مداوم ماهیت و امکانات معنا را بررسی می کند. این مقاله به تحلیل بافت فضایی - اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی می پردازد که در آن گفتمان ساختارشکنی به گفتمان معماری ترجمه شده است. ترجمه بین این دو گفتار برعکس اتفاق می افتد. ساختارشکنی بر ویژگی های رسمی معماری تاکید دارد، مانند پست مدرنیسم، که موضوع کاوش معمارانی مانند کوپ هیملبلاو، فرانک گری، اریک اوون ماس و غیره است. طبق برخی تفاسیر، تنها راه حل برای ساختارشکنی در آثار معماری، ناقص بودن است. یک پروژه باز که نمایانگر ساختارشکنی بی پایان است. راه حل های متفاوتی برای پروژه های باز وجود دارد، و مقاله پروژه های معمارانی را که در بالا ذکر شد، برجسته می کند، که به نظر می رسد در عمل به ساختارشکنی مداوم دست می یابد.

معماری دیکانستراکشن، بافت فضایی، گفتمان، فرهنگی و اجتماعی، ژاک دریدا، فلسفه.