اثر افزایش سن و تجربه والیبال بر عملکرد تکلیف هماهنگی دودستی مداوم

هدف: هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر افزایش سن و تجربه والیبال بر عملکرد تکلیف هماهنگی دودستی مداوم بود. روش شناسی: 90 آزمودنی زن و مرد که همگی راست دست بودند، از میان سه رده سنی جوانان (بین 18-40 سال)، میان سالان(60-40سال)، و سالمندان ( 60 سال به بالا) و از بین دو گروه والیبالیست ( با سابقه حداقل 2 سال والیبال) و گروه غیر فعال(بدون سابقه ورزشی) به طور تصادفی از میان دانشجویان، کارمندان، اساتید و بازنشسته های دانشگاه رازی انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش دستگاه آزمون هماهنگی دودستی مدل 32532 ساخت شرکت Lafayette بود. اجرا شامل 5 کوشش و هر کوشش شامل حرکت نشان گر در مسیر شکل ستاره که به صورت یک دور ساعت گرد و بلافاصه پاد ساعت گرد بود. یافته ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که با افزایش سن، هماهنگی دو دستی افراد دچار اختلال می شود (p<0/05). همچنین آزمون t مستقل نشان داد که بین گروه والیبالیست و گروه غیرفعال در هر سه رده سنی جوانان (p<0/030) و سالمندان (p<0/001) تفاوت معناداری وجود دارد. بنابراین نتیجه گرفته می شود که با افزایش سن عملکرد هماهنگی دو دستی مداوم افراد دچار اختلال می شود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که تجربه و تمرین والیبال در هر سنی به عنوان یک متغیر مثبت و تأثیرگذار، سبب بهبود عملکرد هماهنگی دودستی می شود.

Keywords:

هماهنگی دودستی مداوم , افزایش سن , تجزیه والیبال , کندشدن حرکات