فاطمه عالیشوندی - دانشجوی کارشناسی پیوسته آموزش ابتدایی، دانشگاه فرهنگیان، پردیس شهید باهنر شیراز واحد زینب کبری کازرون، فیروزآباد، ایران

مکیدن انگشت دست ، عادتی رایج در میان کودکان ا ست . کودک این کار را برای تسلی خود و کاهش ا سترس انجام می دهد و انگشت خود را در دهان فرو برده و آن را می مکد. غالبا برای والدین بسیار سخت ا ست که این عادت را در کودکان خود ترک بدهند. این پژوهش با هدف برر سی اثر بخشی قصه گویی و روش معکوس در کنترل عادت مکیدن انگشت کودکان پیش دبستانی اجرا گردید. این کارآزمایی بالینی بر روی ۶۰ کودک در یکی از مراکز پیش دبستانی شهرستان فیروزآباد انجام گردید که از این ۶۰ کودک، ۵۰ کودک به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. پس از جمع آوری اطلاعات زمینه ای، بیماران تحت دو گروه رفتار درمانی (شامل قصه درمانی و روش معکوس) قرار گرفتند. سپس پرسشنامه ای در اختیار والد و مربی قرار گرفت و در نهایت داده ها با استفاده از آزمون رتبه های علامت دار ویلکاکسون تحلیل شدند. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که علارغم ا ستفاده از روش های تقویت مثبت در پژوهش های گذ شته که سبب آ سیب به کودکان می گردید، این پژوهش با ا ستفاده از ترکیبی از روش های قصه گویی و روش معکوس می تواند درصد افرادی که عادت مکیدن انگشت را ترک می کنند، بطور چشمگیری افزایش دهد. لذا بکارگیری این شیوه نوین ، می تواند از ابتلا به سایر اختلالات روانی در بزرگسالی جلوگیری نماید. پیشنهاد می شود در پژوهش های آتی حجم نمونه افزایش یابد و تاثیر تفاوت های جنسیتی نیز در ترک عادت مکیدن انگشت در نظر گرفته شود.

عادت مکیدن انگشت ، رفتار درمانی ، قصه گویی ، روش معکوس، کودکان