مهدی نجفی - کارشناسی آموزش ابتدایی

کودکان از راه بازی یاد می گیرند که جهان و جایگاه خود را در آن درک کنند. بازی ، جایی است که کودکان آزادند که درونی ترین احساسهای خود را کشف و آنها را ابراز کنند. در واقع بخش مهمی از بازی مربوط به ناخودآگاه کودک است . کودک ممکن است نداند چه می خواهد اما گرایش های عمیق ذهنی اش او را به سوی بازی های خاص و نقش های ویژه در آن بازی های می کشاند. حتی پژوهش گران به این نتیجه رسیدهاند که هر اسباببازی یک نماد است که نشان دهندهی نیازهای درونی کودک است . یک درمانگر حرفه ای می تواند از راه بررسی نوع بازی کودک و تمایل او به برخی بازی ها یا اسباببازی ها، کمبودهای موجود در زندگی کودک را حدس بزند و بر اساس آن به او و والدینش برای رفع آن کمبودها مشاوره بدهد. پیدا کردن ارتباط بین بازی و روش انجام آن با نیازهای کودک کار آسانی نیست . روانشناسی اجتماعی باور دارد که داشته های یک جامعه در آثار هنری و بازی های جمعی و بومی نمودی ندارند بلکه این کمبودهای یک جامعه است که نوع غالب آثار هنری و بازی های رایج در آن را مشخص می کند. برای مثال جامعه ای که همواره مورد ستم اقوام مختلف قرار گرفته است ، مانند جوامعی که در طول تاریخ در مرزهای یک سرزمین زندگی کرده اند، در ناخودآگاه جمعی خود قهرمانانی می سازند که هیچ گاه شکست نمی خورند. بنابراین وجود قهرمان در آثار هنری و بازی های بومی این جامعه بسیار پررنگ است .

آموزش و پرورش، بازی ، بازی درمانی ، کودک