منصور قربانی - عضو هیئت علمی دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی
فاطمه استبرق نیا بابکی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گرایش پترولوژی،دانشگاه شهید بهشتی

منطقه مورد مطالعه در شمال و خاور شهربابک، پیرامون کانسار مس پورفیری میدوک می باشد. این منطقه به جز میدوک 5 محدوده دیگر را در بر می گیرد که کانی سازی آن ها شواهد مس پورفیری را نشان می دهند. این محدوده ها از خاور به سمت باختر عبارتند از: میدوک، پرکام، چاه فیروزه(کهتکورها)، سقینو(سرنو) ، گود کلواری، ایجو . از نظر ماگمایی در این محدوده حداقل چهار فاز ماگمایی را در ترشیری تا کواترنر از هم می توان تفکیک کرد. سنگ های ماگمایی این منطقه را می توان در دو دسته تقسیم نمود: سنگ های آتشفشانی، نیمه آتشفشانی و پیروکلاستیک های وابسته به آن و توده های نفوذی کوچک تحت عنوان توده های پورفیری. سنگ های آتشفشانی و نیمه آتشفشانی و پیروکلاستیک های وابسته: این سنگ ها در منطقه ترکیب متناوبی از بازالت تا ریولیت دارند اما به طور مشخص سنگ هایی که ترکیب آندزیتی دارند غالب می باشند، هر چند که حجم توف های اسیدی نیز در این مناطق قابل توجه است. سنگ های آتشفشانی دامنه سنی از ائوسن تا کواترنر دارند. سنگ های آتشفشانی پلیو کواترنر اغلب ترکیب اسیدی دارند و گنبدها و دم های این منطقه را می سازند. در این دم ها هیچ نوع کانی سازی قابل مشاهده نیست. توده های نفوذی کوچک تا متوسط، ابعاد این توده ها 0.5 تا 5 و یا گاه به 20 کیلومتر مربع می رسد. این توده ها سنگ های آتشفشانی ائوسن و ائو- الیگوسن را قطع نموده اند. اغلب توده های نفوذی حالت پورفیری دارند و ترکیب شیمیایی آن ها نزدیک به هم و اغلب از نوع کوارتز دیوریت تا دیوریت می باشد. میزان کانی های فرومنیزین آن ها پایین است و همگی دگرسان شده اند. این توده ها اغلب کانی سازی از نوع مس پورفیری را نشان می دهند . از میان توده های پورفیری یاد شده می توان گفت که توده میدوک بارورترین و توده سرنو بی بارترین آن ها می باشند. بطور کلی از نظر غنای کانی سازی می توان این توده ها را به ترتیب زیر ردیف کرد:توده پورفیری میدوک، توده پرکام، توده کهتوکورها، توده ایجو، توده گود کلواری، توده سرنو

میدوک، مس پورفیری، شهربابک