مریم محمودی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران

زمین شهری از دارایی های باارزش و منابع محدود شهرها به شمار می آید که با توجه به نحوه استفاده و تخصیص کاربری آن می تواند آورده های اقتصادی و اجتماعی فراوانی را برای شهر به همراه داشته باشد. در این مقاله، گونه ای از فضای عمومی شهری به نام فضای در حال انتظار معرفی شده است. هدف اصلی این پژوهش ارائه معیارهایی برای گونه بندی فضاهای در حال انتظار بوده که خود در گام نخست نیازمند ارائه تعریفی از این فضاها و پرداختن به گونه شناسی فضا است. این مقاله از نظر ماهیت توسعه ای است که با مطالعه ادبیات نظری مرتبط با موضوع و برداشت های میدانی مبتنی بر مشاهده معیارهای گونه بندی فضاهای در حال انتظار را شناسایی و ارائه کرده است. با مطالعه ادبیات نظری موضوع مورد نظر و مشاهدات صورت گرفته، برای گونه شناسی فضاهای در حال انتظار، پنج بعد و هشت معیار شناسایی شده است. با توجه به محدودیت فضاهای شهری و به ویژه فضاهای عمومی به عنوان یک منبع، برنامه ریزی برای به کارگیری این فضاها و بازگرداندن این فضاها به چرخه فضاهای شهری فرصتی است در راستای بازتولید مفهوم ای نگونه فضاها که میتواند در کنار خدمت رسانی به زندگی عمومی منبعی جهت تولید آورده های اقتصادی-اجتماعی بسیاری برای شهر و برای گروه های مختلف ذ ینفعان بوده که از نگاه توسعه گرا به دور مانده است. گام نخست از فرایندی که منتج به بهره گیری متناسب از این گونه فضاها خواهد شد، شناخت و گونه شناسی است که بر اساس معیارهای معرفی شده در این مقاله صورت خواهد پذیرفت.

فضای در حال انتظار، گونه شناسی فضا، ، فضای موقت، توسعه درون زا