مهسا سروش - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری موسسه جهادانشگاهی کرمانشاه،ایران
امیررضا سروش - دانشجوی کارشناسی مهندسی عمران دانشگاه ازاداسلامی واحدکرمانشاه،ایران
طوبی حیدری - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معداری موسسه جهادانشگاهی همدان، ایران
علی علائی - عضو هیئت علمی گروه معماری دانشگاه ازاد اسلامی، واحد کرمانشاه،کرمانشاه،ایران

گردشگری از سال ۱۹۸۰ تاکنون یکی از راهبردهای توسعه ی اکثر کشورهای صنعتی و درحال توسعه محسوب می شود گردشگری منبع ارزشمند و روبه رشد درامد ارز آوری و اشتغال است و ابزاری موثر برای توسعه ی اقتصادی و اجتماعی فرهنگی مقاصد میزبان به شمار می اید. این در حالی است که رشد سریع و بدون برنامه آن عواقب منفی و مخربی را برای محیط مقاصد میزبان گردشگری به همراه خواهد داشت. بر همین اساس از سال ۱۹۹۰ به منظور کاهش اثار منفی گردشگری، توسعه ی پایدار به عنوان هدف و سیاست برنامه ریزی برای مدیریت و توسعه به ادبیات گردشگری ورود پیدا کرد. این مقاله به ارائه چارچوب و الگویی جهت سنجش اثار زیست محیطی معماری گردشگری با در نظر گرفتن ابعاد اقتصادی و اجتماعی فرهنگی معماری به عنوان یکی از اجزای کلیدی گردشگری شهری- می پردازد و روشی را برای انتخاب تولیدات خدمات و فعالیت های گردشگری سازگار باسیاست ها و استراتژی های توسعه پایدار برای جوامع میزبان شهری ارائه می نماید. مقاله حاضر به روش ترکیبی تحلیلی توصیفی انجام گرفته است. جمع آوری داده ها از طریق مشاهده ، و با استفاده از امار و تحقیقات در وب سایت های رسمی و منابع کتابخانه ای و روش تجربی انجام شده است. ابتدا الگویی کارامد که ترکیبی از عملکردهای اصولی معماری گردشگری ازجمله زیرساخت ها برای دسترسی و حرکت سرویس های اقامتی، تسهیلات ، خدمات و جاذبه ها است ارائه شد. در گام بعدی زمینه های اقتصادی و اجتماعی-فرهنگی مقصد گردشگری مورد بررسی قرار گرفت.

گردشگری پایدار، مدیریت و برنامه ریزی شهری، توسعه شهری، معماری گردشگری