هانیه بصیری - دانش آموخته دکتری معماری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران
زهیر متکی - استادیار معماری، دانشگاه شهید بهشتی، تهران

امروزه به نظر می رسد انسان، بودن در موقعیت بینابینی را فراموش کرده است و همچنان که خود را به عقلانیت فروکاسته است، تمام دوگانه های زیست خود را نیز به امور هم سو با کمیت، سرعت و اقتصاد تقلیل داده است، این نوشتار مدعی است با وجودی انسان ن طرح نمود. این موضوع در ساحت معماری از طریق شاعرانگی معماری پی گرفته می شود که در آن معماری فراتر از ساخت صرف وجوه فیزیکی فضا، رسالتی در گشایش تخییل و تجسم تصاویر بدیعی از و جوه زیستن انسانی در جهان دارد. امری که از طریق توجه به مراتب حضور همزمان متضادها در آستانه های معمارانه ممکن می شود. اما از آن جا که شاعرانگی و طریق آشکارگی آن بیشتر نحوی از «ناپنهانی» است که از تعریف طفره می رود؛ از روش علمی متداول که تنها ناظر بر وجه عقلانی وجود انسانی بوده و وجه احساسی ان را فرومی گذارد. به سختی شناخته می شود؛ این پژوهش روشی کیفی را دنبال می کند و بارجوع به منابع کتابخانه ای محورهای بحث را یافته و با بهره گیری از استدلال منطقی ارتباط مابین آن ها را سازماندهی می کند: هم چنین در کنار روش گفته شده از شیوه درون نگری و تعمق در تجربه های زیسته نویسنده و ویژگی های آشکار شونده آن در تکمیل بخش هایی از پژوهش کمک گرفته شده است. طی این پژوهش روشن شده است که شاعرانگی معماری گرچه رسالتی است که توسط انسان مشاهده گر فضا درک و دریافت می شود. در عینیت فضای معمارانه از طریق حضور همزمان متضادها در آستانه های معمارانه در مراتب متفاوت کالبدی، عملکردی و معنایی آشکار می شود. طریق هم نشینی بدیع آین آستانه ها در نحو فضای معمارانه قابلیت شاعرانگی معماری در تجربه انسانی پدیدار می کند.

شاعرانگی معماری، آستانه، حضور هم زمان، متضادها، بداعت