مصطفی سعیدی - دانشجو دکتری عمران گرایش حمل و نقل دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
مرتضی صادقی - کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری گرایش آمایش شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
فوزیه سرکنی - کارشناسی ارشد زیست شناسی گرایش فیزیولوژی جانوری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات

زمانیکه کلانشهرها با معضل ترافیک مواجه می شوند، نباید انتظار داشت که با راه حل هایی در سطح مدیریت پلیسی ترافیک، بهینه سازی زمانبندی چراغ ها، افزایش سطح معابر، احداث پل و تونل، پیوست ترافیک طرح ها، طرح های ترافیکی متعدد و ... بتوان مساله ترافیک را حل کرد. زیرا سطح زیرین زنجیره ی علی مساله ترافیک را خودرو تشکیل داده است و برای به هم ریختن این زنجیره، باید به دنبال راهی بنیادین بود که خودرو را و استفاده از آن را به طور جدی تحت تاثیر قرار دهد و در حد یکسری اقدامات محدود کننده یا تسهیل کننده نماند. اگر بتوان راهی یافت که نیاز به خودرو را از سفرهای شهری کاهش داد، سنگ بنای ترافیک را برداشته شده است و خودبهخود ترافیک نیز کاسته خواهد شد . بر این اساس، نیاز به سیستمی است که علاوه بر افزایش دسترسی شهروندان، اثر کمتری در افزایش حجم ترافیک سواره داشته باشد و بتواند در ساعات اوج ترافیکی شهروندان، از ظرفیت و کارایی بالایی برخوردار باشد. مطالعات تجربی نشان داده است که افزایش ظرفیت عرضه حمل و نقل به ویژه در ارتباط با شبکه معابر شهری برای ترافیک سواره، همانند تعریض خیابانها یا احداث بزرگراه ها با توجه به تجربه تهران تنها در کوتاه مدت در بهبود حمل و نقل شهری موثر بوده لیکن با توجه به نرخ تقاضا در برابر عرضه افزایش مییابد لذا این راهکار نمیتواند در دراز مدت پاسخگو باشد. (سلطانی، بحرانی، ۱۳۹۰ به طوری که در سالهای اخیر یکی اهداف محوری برنامه ریزی و طراحی شهری، به ویژه در کلانشهرها، کاهش سهم سفرهای شخصی با خودرو و در مقابل ایجاد گزینه هایی جهت کاهش نیاز به خودرو شخصی بوده است.

توسعه حمل و نقل عمومی محور، مکان سازی، TOD ، تراکم