حسین ضیاء توحیدی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی، دانشگاه فردوسی مشهد
سیدحسین سیدی - گروه زبان عربی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد

واژه «لعل» که ۱۲۹ در قرآن کریم به کار رفته است، در ساختار زبانی قرآن، گاه معنایی را افاده می کند که موهم معنا می گردد. این واژه در ساختار زبانی قرآن به چند معنا به کار رفته است؛ ولی در تحلیل آن توسط قرآن پژوهان و مترجمان، تنها معنای نخست آن مورد توجه قرار گرفته و عموم مترجمان قرآن در عموم موارد، این واژه را «شاید» و «باید» ترجمه نموده اند. در این مقاله تلاش خواهد شد تا با تعیین معانی متعدد «لعل» با توجه به معنای بافتی و نقد معنای غیربافتی، معنای دقیق آن واژه در هریک از آیات شریفه گزینش گردد. نتیجه این پژوهش آن خواهد بود که «لعل» در بافت زبانی قرآن کریم، به ۷ معنا به کار رفته است که عبارت اند از: ترجی تکلمی، ترجی مقامی، تمنی، تعلیل، استفهام، ظن و یقین. مترجمان و قرآن پژوهان در هنگام فهم و ترجمه آیات، نباید از این معانی غافل شوند.

قرآن, «لعل», بافت زبانی و تحلیل معنایی