میترا مزینانی - دکتری تخصصی مشاوره دانشگاه آزاد اسلامی اهواز

والدین از سبک های فرزندپروری متفاوتی در برخورد با فرزندشان استفاده می کنند. هریک از این سبک های فرزندپروری، تاثیر متفاوتی بر رشد و شخصیت کودک دارد. والدینی که از خشونت و پرخاشگری کلامی وعملی برای تربیت فرزندان خود استفاده می کنند، باعث ایجاد مشکلات هیجانی و آسیب های روانی در کودک می شوند. هدف این پژوهش مروری بر مبانی نظری و پیشینه پژوهش ها راجع به نقش و تاثیر خشونت والدین در افزایش خشونت فرزندان است. مطالعه حاضر توصیفی (از نوع مروری) می باشد. روش مورد استفاده در این پژوهش مطالعه ای و کتابخنه ای بود. در این پژوهش به بررسی ادبیات و پیشینه مربوط به خشونت و علل افزایش آن توسط والدین پرداخته شد. در این راستا علاوه بر بررسی منابع اطلاعات خارجی، منابع پایگاه های اطلاعاتی داخل ایران نیز بررسی شد. مطالعات انجام شده بیانگر آن است که تربیت پرخاشگرانه می تواند به شکل های مختلف باشد. پرخاشگری شامل کلامی (تحقیر کردنف مسخره کردن، فحش دادن، داد زدن) و جسمی (لت و کوب، کنترل بیش از حد جسمی و...) است. براساس مطالعات، کودکانی که در معرض پرخاشگری والدین قرار گرفته اند، بیشتر احتمال دارد که پرخاشگری در کودکی و بزرگسالی نشان دهند. بسیاری از کودکانی که مورد رفتار پرخاشگرانه والدبن قرار می گیرند، خودشان هم یاد می گیرند که پرخاشگر باشند. این کودکان با فریاد و ناسزا با اطرافیان خود صحبت می کنند و دوستان خودشان را کتک می زنند. این امر به دو دلیل اتفاق می افتد. اول این که فرزندان رفتار والدین را الگو قرار می دهند و یاد می گیرند که هر وقت از چیزی عصبانی شدند، با کتک زدن، فریاد کشیدن و فحاشی به نتیجه دلخواه برسند. دوم این که ناراحتی آن ها از پرخاشگری پدر و مادر باعث می شود خشم و کینه ای در وجود کودک باشد که به دنبال فرصتی برای تخلیه این احساس خشم باشد.

خشونت، والدین، خشونت فرزندان